سمپوزیوم بین المللی توانمندسازی بین نسلی و به زیستن پایدار

سمپوزیوم بین المللی توانمندسازی بین نسلی و به زیستن پایدار

توانمندسازی بین نسلی و به زیستن پایدار موضوع سمپوزیوم علمی روز جهانی مددکاری اجتماعی در سال ۱۴۰۴ با عنوان «توانمندسازی بین نسلی و به زیستن پایدار» برگزار می شود که اهمیت ویژه ای در تقویت روابط و همبستگی بین نسل های مختلف جامعه دارد.

توانمندسازی بین نسلی فرآیندی پویا و تعاملی است که از طریق آن دانش، ارزش ها، تجربیات و حمایت های اجتماعی و اقتصادی از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود.

این فرآیند نه تنها به حفظ هویت فرهنگی و تاریخی جوامع کمک می کند، بلکه نسل های جوان را برای مقابله با چالش های پیش رو، از تغییرات اقلیمی گرفته تا بحران های اقتصادی، تجهیز می کند.

در این میان، نقش نسل های مسن به عنوان انتقال دهندگان تجربه و نسل جوان به عنوان پذیرنده و بازتولیدکننده دانش، اهمیت ویژه ای دارد.

این تعامل دوطرفه باعث ایجاد تعادل میان حفظ سنت ها و نوآوری می شود که پایه ای استوار برای پایداری جوامع است. نسل جوان با پذیرش این میراث و ترکیب آن با نوآوری های خود، به بازتولید و پیشرفت دانش می پردازند.

این تعامل پویا،پایه های توسعه پایدار و پیشرفت اجتماعی را با ترکیب خرد سنتی و اندیشه های مدرن فراهم می کند.

این رویداد علمی به همت انجمن مددکاران اجتماعی ایران و با همکاری دانشگاه علم و فرهنگ در تهران برنامه ریزی شده است تا با حضور اساتید برجسته داخلی و بین المللی، به بررسی راهکارهای عملی برای کاهش شکاف بین نسلی و ایجاد زندگی پایدار بپردازد.
رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران، سید حسن موسوی چلک، در گفت وگویی تاکید کرد که انتخاب شعار سال توسط فدراسیون جهانی مددکاران اجتماعی، هر ساله اهمیت ویژه ای دارد و در سال ۲۰۲۵، شعار «تقویت همبستگی بین نسلی برای بهزیستی پایدار» انتخاب شده است.
این شعار بیانگر ضرورت توجه به پیوندهای اجتماعی و انتقال تجربیات میان نسل هاست تا بتوانیم جامعه ای پویا، همدل و پایدار با کیفیت زندگی بهتر داشته باشیم.
شکاف یا فاصله بین نسلی یکی از مهم ترین چالش های اجتماعی امروز است که بیش از پیش توجه متخصصین علوم اجتماعی و مددکاری اجتماعی را جلب کرده است.
این فاصله ناشی از تفاوت ارزش ها، نگرش ها و شیوه زندگی بین نسل های مختلف بوده که می تواند موجب کاهش همبستگی اجتماعی و تضعیف تعلق فرهنگی در جامعه شود.
اما اگر بتوان این فاصله را کاهش داد و ارزش های مشترک اجتماعی را تقویت کرد، به طور طبیعی بهزیستی و رضایت از زندگی در جامعه ارتقا خواهد یافت.
مطالعات و تجربه زیسته نشان داده است که نسل های مختلف با استفاده از دانش و تجارب یکدیگر، می توانند شرایط زندگی بهتری برای خود فراهم کنند.
این همکاری بین نسلی موجب می شود که ضمن حفظ ارزش ها و هنجارهای اجتماعی، نسل ها بتوانند از فناوری ها و تکنولوژی های نوین به شیوه ای مناسب بهره گیرند.
نقش مددکاران اجتماعی در این زمینه بسیار حیاتی است چون آن ها با دارا بودن مهارت و دانش تخصصی، بسترساز توانمندسازی افراد در سطوح فردی، خانوادگی و اجتماعی هستند.

افزایش کاربرد فناوری های دیجیتال، به خصوص پس از دوران کرونا، موجب فاصله بیشتر میان کودکان و نوجوانان با بزرگسالان شده است.
مهارت کمتر برخی بزرگسالان در استفاده از این فناوری ها، مشکلاتی در ارتباطات بین نسلی به وجود آورده که می تواند اثر منفی بر کیفیت زندگی خانواده ها و جامعه بگذارد.
در چنین شرایطی، بروز تنش ها و تعارضات بین نسل ها امری طبیعی است که نیازمند مداخلات اجتماعی و مددکاری حرفه ای است.
موسوی چلک با اشاره به نقش مهم مددکاران اجتماعی، بیان کرد که بسیاری از افراد در مواجهه با تعارضات و آسیب های اجتماعی به مراکز و سازمان های تخصصی مراجعه می کنند تا با کمک متخصصان زندگی خود را بهبود بخشند.
مددکاران اجتماعی، به ویژه در سازمان های دولتی و غیر دولتی، با توانمندسازی افراد و خانواده ها، آن ها را در مسیر توانمندی، مشارکت اجتماعی و بهزیستی پایدار همراهی می کنند.
آن ها مهارت و دانش لازم را برای مدیریت تغییرات اجتماعی و حل مسائل بین نسلی دارا بوده و این سمپوزیوم دقیقا با هدف تقویت این توانمندی ها طراحی شده است.
در پایان، سید حسن موسوی چلک از همکاری اساتید بین المللی و داخلی، مدیران و اعضای دانشگاه علم و فرهنگ و همچنین همکاران انجمن مددکاران اجتماعی تشکر و قدردانی کرد و برای همه شرکت کنندگان این سمپوزیوم علمی آرزوی سلامت، موفقیت و زندگی پایدار نمود.
این سمپوزیوم فرصتی است تا موضوع «توانمندسازی بین نسلی و به زیستن پایدار» به صورت جامع و کاربردی بررسی شود و راهکارهای علمی و عملی برای بهبود کیفیت روابط بین نسل ها و ارتقای سطح زندگی اجتماعی مردم ارائه گردد. همچنین، این موضوع نقش اساسی در توسعه پایدار اجتماعی، تقویت فرهنگ همبستگی و ارتقای سطح رفاه جامعه دارد که توجه به آن می تواند آینده روشن تری برای همه نسل ها فراهم آورد.
توانمندسازی بین نسلی و به زیستن پایدار به معنای تقویت و ایجاد ظرفیت ها، مهارت ها و فرصت ها برای ارتباط، همکاری و بهره مندی متقابل نسل های مختلف در جامعه است تا بتوانند با هم به زندگی ای بهتر، متعادل و پایدار دست یابند.
این مفهوم شامل کاهش فاصله و شکاف های نسلی است که ممکن است به دلیل تفاوت در نگرش ها، ارزش ها و فناوری ها به وجود آمده باشد و می کوشد با ایجاد همبستگی اجتماعی و حمایت متقابل بین نسل ها، احساس تعلق، رضایت و کیفیت بهتر زندگی برای همه نسل ها فراهم کند.
در واقع، توانمندسازی بین نسلی به افراد کمک می کند که ضمن احترام به تجربیات و دانش نسل های گذشته، توانایی استفاده از فناوری ها و دانش روز را نیز در خود تقویت کنند. این فرایند به ایجاد هم افزایی بین نسل ها می انجامد که نه تنها موجب بهزیستی فردی و خانوادگی می شود، بلکه منجر به رشد اجتماعی و فرهنگی پایدار نیز می شود.
به زیستن پایدار هم اشاره به نوعی زندگی دارد که در آن افراد و جوامع با حفظ منابع، توجه به عدالت اجتماعی و تقویت روابط انسانی تلاش می کنند کیفیت زندگی خود را در بلندمدت حفظ و ارتقا دهند. توانمندسازی بین نسلی یکی از کلیدهای اصلی تحقق این نوع زندگی است پیوند مستحکم بین نسل ها باعث می شود که منابع فرهنگی، اجتماعی و معنوی به بهترین شکل انتقال یابد و نسل های آینده بتوانند در شرایط بهتر و با زیرساخت های مستحکم تر زندگی کنند.