آیا یوگا راهی به سوی المپیک پیدا خواهد کرد؟

یوگا و المپیک؟ این مثل آن است که استاد فلسفه و عرفان را وسط یک مسابقه دوی ۱۰۰ متر بیاوریم! 

از دیدگاه مدیریت ورزشی، مسیر ورود یوگا به بازی های المپیک باید از دو بعد «ساختاری» و «بازاریابی/سیاست گذاری» عبور کند: 

۱. ایجاد و تقویت یک فدراسیون بین المللی واحد 

در حال حاضر، یوگا بیشتر یک فلسفه و سبک زندگی است تا یک ورزش رقابتی؛ بنابراین قوانین امتیازدهی، پروتکل های داوری و ساختار رقابت ها باید استاندارد شود. 

فدراسیون بین المللی باید موفق به کسب شناسایی از سوی کمیته بین المللی المپیک (IOC) شود. بدون یک نهاد مرکزی قدرتمند، ورود به المپیک تقریبا غیرممکن است. 

۲. بین المللی سازی و گسترش جغرافیایی 

طبق مقررات IOC، یک ورزش باید در قاره ها و کشورهای متعدد فعال باشد. یوگا باید از کلاس های سلامتی به رقابت های بین المللی با مشارکت کشورها تبدیل شود. 

حضور گسترده در رویدادهای چندرشته ای مانند بازی های آسیایی و بازی های جهانی می تواند به افزایش اعتبار کمک کند. 

۳. تبدیل به یک «ورزش تماشاگرپسند» 

المپیک فقط به سلامت مربوط نیست؛ جذابیت رسانه ای و بازگشت سرمایه نیز اهمیت دارد. 

یوگا باید به شکلی ارائه شود که تماشاگران را هیجان زده کند (برای مثال، رقابت در اجرای حرکات، چالش های زمانی، یا ترکیب با موسیقی و حرکت های زیبایی شناختی). 

۴. نمایش ارزش افزوده برای المپیک 

از منظر مدیریت ورزش، IOC باید ببیند که این رشته می تواند حامی مالی جذب کند، پوشش رسانه ای به دست آورد، و به تعامل با مخاطبان و تنوع فرهنگی المپیک بیفزاید. 

۵. حمایت کشورهای کلیدی و لابی گری بین المللی

ورزش هایی که به المپیک اضافه شده اند (مثل اسکیت بورد) از لابی گری قوی کشورهای تاثیرگذار بهره مند بوده اند. یوگا نیز به حمایت رسمی دولتی (به ویژه از سوی هند) و نفوذ در کمیته های ملی المپیک نیاز دارد. 

جمع بندی از نگاه یک پژوهشگر مدیریت ورزشی:

ادغام یوگا در المپیک به دلیل ذات آرام و غیررقابتی آن چالش برانگیز است. برای موفقیت، لازم است بخشی از فلسفه سنتی آن حفظ شود اما قالبی ساده، داوری پذیر و از نظر بصری جذاب ایجاد گردد. 

اگر فرآیند مدیریت ورزش این توسعه را هدایت کند، امکان پذیر است؛ اما نیازمند سرمایه گذاری قابل توجه در برندینگ ورزشی و نوآوری در قالب رقابت ها خواهد بود.