بازی با سن علاج آموزش نیست

هر بار که صحبت از جذب معلم به میان می آید، دوباره ماجرای شرط سنی ورود به دانشگاه فرهنگیان به تیتر رسانه ها راه پیدا می کند. یک روز سقف سنی ۲۲ سال اعلام می شود، روز دیگر شرط سنی به کلی حذف می گردد و امروز هم خبر از تعیین سقف ۳۰ ساله می رسد. این تغییرات مقطعی و متناقض بیش از آن که نشانه برنامه ریزی دقیق باشد، حکایت از سردرگمی در سیاست گذاری منابع انسانی آموزش و پرورش دارد.

اما پرسش اصلی اینجاست: چند درصد از متقاضیان بالای ۳۰ سال واقعا قصد ورود به دانشگاه فرهنگیان را دارند؟ آیا این موضوع اساسا یک مسئله ملی است یا تنها بهانه ای برای مشغول کردن ذهن ها؟ از سوی دیگر، مگر مسیر آزمون های استخدامی آموزش و پرورش وجود ندارد تا افراد علاقه مند بتوانند بدون گذراندن چهار سال دانشگاه، وارد عرصه تدریس شوند؟ و چه بسا این مسیر انرژی و هزینه کمتری را به آموزش و پرورش تحمیل می کند.

در این میان یک نکته اساسی نباید فراموش شود: دانشگاه فرهنگیان بنگاه کاریابی نیست. ماموریت این دانشگاه تربیت معلمانی توانمند، باانگیزه و خلاق است؛ نه این که تنها به محلی برای تضمین شغل و استخدام تبدیل شود. اگر نگاه غالب داوطلبان صرفا داشتن شغل باشد، کیفیت آموزش و انگیزه معلمی به حاشیه رانده می شود.

از نگاه یک سیاست گذاری کلان، مشکل اصلی آموزش و پرورش کشور نه در شرط سنی، بلکه در مسائل بنیادین تری نهفته است؛ مسائلی که رهبر معظم انقلاب بارها بر آن ها تاکید کرده اند ولی گویا در حاشیه تغییر سن ورودی به آن ها توجهی نمی شود از جمله:

تقویت دانشگاه فرهنگیان و جبران کمبودهای ساختاری آن
بازنگری جدی در محتوای کتاب های درسی ارتقای کیفیت تربیت معلم به عنوان رکن اصلی تحول آموزشی

معلمی تنها یک شغل نیست؛ یک ماموریت فرهنگی و تربیتی است. معلم باید سرشار از انگیزه، نشاط و سرزندگی باشد تا بتواند این روحیه را به دانش آموز منتقل کند. طبیعی است که افزایش سن اگر بدون توجه به این فاکتورها باشد، الزاما با این ویژگی ها همراه نخواهد بود.

بنابراین، به جای تمرکز بر تصمیمات مقطعی درباره سن ورود، انتظار می رود وزارت آموزش و پرورش و نهادهای تصمیم گیر یک بار برای همیشه با استفاده از نظر کارشناسان، فارغ التحصیلان دانشگاه فرهنگیان و متخصصان تعلیم و تربیت، این موضوع را به طور جدی و پایدار تعیین تکلیف کنند. در غیر این صورت، همچنان شاهد تکرار دور باطل تغییر سن ها خواهیم بود، در حالی که مسائل حیاتی تر آموزش و پرورش در حاشیه باقی می مانند. دانشگاه فرهنگیان باید جایگاه یک مدرسه تربیت معلم واقعی را حفظ کند، نه اینکه به عنوان یک بلیت تضمین شغلی و یک بنگاه کاریابی شناخته شود!