مفهومی خلاصه از اصل اصلیت در (الثیاسیسم)
اصل اصلیت : حقیقت نه در پیروزی است، نه در شکست؛ در اصالت مسیر است
در جهان نگری الثیاسیسم، ارزش یک راه نه به رسیدن آن است، نه به نتیجه آن؛ بلکه به اصالت مسیر آن بازمی گردد. حقیقت نه با برنده بودن سنجیده می شود، نه با بازنده نبودن؛ بلکه با میزان هم سویی با واقعیت و صداقت در حرکت. پیروزی بدون حقیقت، فریب است؛ شکست با حقیقت، آگاهی است.
---
۱. در هستی شناسی:
در نظام هستی، مسیر و شدن اصیل تر از رسیدن است. هیچ چیزی به خودی خود «برنده» یا «بازنده» نیست؛ بلکه «چگونه بودن» است که به هستی معنا می دهد. حقیقت، یک نقطه نیست؛ یک نحوه بودن است.
---
۲. در شناخت شناسی:
درک حقیقت زمانی رخ می دهد که جوینده، به جای تمرکز بر پاسخ نهایی، خود پرسش را زندگی کند. شناخت راستین، در دل پرسیدن های بی وقفه و صادقانه می جوشد، نه در یافتن پاسخ هایی که صرفا ذهن را آرام می کنند.
---
۳. در اخلاق و ارزش:
پیروزی ای که با فریب، خشونت یا جعل به دست آید، ارزشی ندارد. در حالی که حتی باختی که با صداقت، فهم و درستی همراه باشد، نشان از والایی انسان دارد. مسیر اگر اصیل باشد، هر نتیجه ای خود به حقیقت متصل است.
---
۴. در اختیار و عمل:
انتخاب زمانی حقیقی ست که شخص از مسیر و پیامدش آگاه باشد، نه فقط از سود و زیانش. کنشی که از حقیقت برخیزد، حتی اگر موفقیت نیاورد، ارزش دارد؛ چرا که انسان را به آگاهی و درک نزدیک تر می کند.
---
۵. در اجتماع و فرد:
در جامعه هایی که نتیجه محورند، انسان ها به ابزار تبدیل می شوند. اما در جامعه الثیاسی، مسیر انسان بودن، خود ارزش است. نه موفقیت مادی، نه جایگاه اجتماعی، بلکه راست زیستی در مسیر است که معیار حقیقت است.
---
استعاره پایانی:
> حقیقت، جاده ای ست که با هر گامی که از دل می آید، خود را نشان می دهد.
نه آن جا که ایستاده ای، بلکه آن گونه که آمده ای، تو را تعریف می کند.