پرورش خیال ورزی یا خلاقیت؟

پرورش خیال ورزی یا خلاقیت

در دوران عصر اطلاعات و جهانی شدن؛امکان دسترسی به همه بانک های اطلاعاتی برای همه فراهم می شود. در این صورت دو اتفاق مهم رخ می دهد . نخست اینکه به طور بالقوه؛ هرکس همه چیز را می داند و شعار دیرینه«همه چیز را همگان دانند»تبدیل می شود به «همه چیز را هرکسی می داند». در اینجا بالقوه بودن به این معناست که آنچه فرد می خواهد بداند؛در شبکه اطلاعاتی موجود است و کافی است که او بخواهد آن را بداند.

دوم این که به دلیل همین شرایط؛سخن از «مرگ معلم» پیش خواهد آمد.هنگامی که دسترسی به هرچیز که فرد می خواهدبداند فراهم باشد؛در این صورت؛وجود و ضرورت معلم؛در حکم کسی که می خواهد مطالبی را بیاموزد؛در معرض تردید قرار خواهد گرفت. 

برخورد مناسب تعلیم و تربیت با این چالش جهانی شدن آن است که در رسالت معلم به عنوان انتقال اطلاعات؛تردید و تجدیدنظر کند. در واقع؛تعلیم و تربیت باید همت خود را به ویژه از طریق معلم؛معطوف آن سازد که به جای انتقال اطلاعات؛به سازماندهی های متفاوت اطلاعات و بلکه بالاتر از آن؛به ابداع ترکیب های نوین در مورد اطلاعات موجود روی آورد. این امر مستلزم آن است که پرورش خلاقیت؛به منزله یکی از آرمانهای مهم تعلیم و تربیت قرار گیرد و به صورت شیوه های اجرایی در برنامه های درسی آشکار گردد. 

هنگامی که همه افراد همه چیز را می دانند؛این تنها تخیل است که می تواند به حرکت جدید یا ابداع قواعد بازی منجر شود. 

برگرفته از کتاب دیدگاه های جدید در فلسفه تعلیم و تربیت اثر ارزشمند دکتر خسرو باقری