ارتباط خودتنظیمی دانش آموزان ایرانی با یادگیری و تعامل جمعی
خودتنظیمی نقش مهمی در یادگیری موثر دانش آموزان دارد و می تواند تعاملات جمعی آنان را تقویت کند. این مطالعه به بررسی ارتباط بین خودتنظیمی دانش آموزان ایرانی و یادگیری و تعامل گروهی می پردازد. خودتنظیمی به معنای توانایی فرد در مدیریت رفتار، هیجانات و افکار خود برای دستیابی به اهداف است و یکی از عوامل کلیدی موفقیت تحصیلی در روان شناسی تربیتی محسوب می شود. علاوه بر یادگیری فردی، تعامل گروهی نیز اهمیت ویژه ای دارد، زیرا مشارکت در گروه به دانش آموزان امکان می دهد مهارت های اجتماعی، حل مسئله و همکاری را توسعه دهند. مطالعات پیشین عمدتا بر یادگیری فردی تمرکز کرده اند و توجه کمتری به نقش خودتنظیمی و تعامل جمعی دانش آموزان ایرانی داشته اند. به همین دلیل، هدف این مطالعه بررسی رابطه خودتنظیمی با یادگیری و تعامل جمعی دانش آموزان در ایران است. پژوهش حاضر مقطعی و توصیفی است و جامعه هدف آن دانش آموزان متوسطه ایرانی می باشد. داده ها با استفاده از پرسشنامه خودتنظیمی و پرسشنامه یادگیری جمعی جمع آوری شد و تحلیل داده ها با روش همبستگی انجام گرفت تا ارتباط بین خودتنظیمی و یادگیری و تعامل گروهی مشخص شود. یافته ها نشان می دهند دانش آموزانی که توانایی بالایی در مدیریت هیجانات، برنامه ریزی و پیگیری اهداف دارند، یادگیری فعال و مشارکت جمعی موثرتری دارند. خودتنظیمی با مهارت های حل مسئله و همکاری گروهی مرتبط است و نتایج این تحقیق با مطالعات بین المللی همخوانی دارد، که نشان می دهد ارتقای مهارت های فردی می تواند عملکرد گروهی را نیز تقویت کند. این یافته ها اهمیت برنامه های تربیتی و مشاوره ای را برای تقویت خودتنظیمی و مهارت های اجتماعی دانش آموزان برجسته می سازد و پیشنهاد می شود آموزش ها و مداخلات هدفمند برای توسعه توانایی های خودتنظیمی در محیط آموزشی اجرا شوند. در نهایت، خودتنظیمی عامل کلیدی در ارتقای یادگیری موثر و تعامل جمعی دانش آموزان ایرانی است و تحقیقات آینده می تواند با استفاده از مطالعات طولی تاثیر برنامه های آموزشی و مشاوره ای بر رشد این مهارت ها را بررسی کند.