عاملیت انسانی در هوش افزوده
یادداشت روزانه: چشم انداز آینده هوش مصنوعی و نقش انسان در آن
امروز، ذهنم درگیر دو موضوع کلیدی و به هم پیوسته است که آینده فناوری هوش افزوده و هوش مصنوعی را شکل می دهند. نخست، چگونگی بهره برداری از هوش مصنوعی برای بهینه سازی عملیات گسسته انسانی در محیط های سازمانی؛ و دوم، نقش حیاتی و پایدار انسان به عنوان تصمیم گیرنده نهایی، خالق و تنظیم کننده ارزش های اخلاقی در مسیر پیشرفت به سوی سیستم های فوق هوشمند. این مباحث نه تنها برای متخصصان هوش مصنوعی، بلکه برای اغلب افراد جامعه نیز از اهمیت ویژه ای برخوردارند، چرا که آینده ما با فناوری هوش افزوده و هوش مصنوعی گره خورده است.
در دنیای کسب وکار، بسیاری از فرآیندها به صورت گسسته انجام می شوند، یعنی از مجموعه ای از مراحل مجزا و متوالی تشکیل شده اند که هر یک به تصمیم گیری های لحظه ای و دانش تخصصی وابسته است. هوش مصنوعی، با تکیه بر قابلیت های پیشرفته ای مانند یادگیری ماشینی و یادگیری تقویتی، این توانایی را دارد که با تحلیل حجم عظیمی از داده ها، الگوهای تصمیم گیری انسانی را شبیه سازی کرده و عملیات را با کارایی و دقتی بی سابقه خودکارسازی کند. با این حال، باید پذیرفت که این فرآیند با چالش هایی همراه است؛ از پیچیدگی ذاتی برخی عملیات تا نیاز مبرم به داده های باکیفیت و مسئله اعتماد به سیستم های خودکار. راهکار من در این زمینه، استفاده از یک رویکرد هیبریدی است: جایی که هوش مصنوعی به عنوان یک دستیار قدرتمند، گزینه های بهینه را ارائه می دهد و در نهایت، انسان با بینش، تجربه و تفکر انتقادی خود، تصمیم نهایی را اتخاذ می کند. این همکاری، به جای جایگزینی، به تقویت توانمندی های انسانی منجر می شود.
با حرکت هوش مصنوعی به سمت سطح فوق هوشمندی، یعنی جایی که از هوش انسانی در تمام زمینه ها پیشی می گیرد، نگرانی هایی در مورد نقش آتی انسان به وجود می آید. اما من معتقدم که انسان هرگز جایگاه خود را به عنوان محور اصلی این پیشرفت از دست نخواهد داد ( رویکرد هوش افزوده ). در این آینده، نقش ما نه تنها به عنوان ناظر، بلکه به عنوان یک نیروی فعال و ضروری تعریف می شود. ما به عنوان تصمیم گیرنده نهایی، مسئولیت پیامدهای بزرگ و استراتژیک را بر عهده خواهیم داشت. هوش مصنوعی می تواند ابزاری برای تحلیل داده ها و ارائه گزینه ها باشد، اما مسئولیت نهایی با ماست. همچنین، فراموش نکنیم که هوش مصنوعی، ابزاری است که توسط خلاقیت انسانی خلق شده و ما همچنان منبع اصلی نوآوری و خلق در این حوزه باقی خواهیم ماند. شاید مهم تر از همه، انسان تنها عنصری است که می تواند ارزش های اخلاقی را به این سیستم ها تزریق کند. هوش مصنوعی به خودی خود فاقد وجدان و ارزش است و این ما هستیم که باید قوانین و چارچوب های اخلاقی را برای استفاده از آن تدوین کنیم تا این فناوری در مسیری حرکت کند که به نفع بشریت باشد.
در نهایت، باید هوش مصنوعی را به عنوان یک ابزار توانمندساز ببینیم، نه یک تهدید جایگزین. پیشرفت این فناوری باید همزمان با توانمندسازی انسان ها از طریق آموزش و پرورش مهارت های حیاتی مانند تفکر انتقادی، اخلاق و خلاقیت همراه باشد. این همکاری همزیستانه، کلید ساختن آینده ای است که در آن، هوش مصنوعی و انسان در کنار هم ( هوش افزوده )به سمت اهداف مشترک حرکت می کنند.