آبرو وحیثیت .احترام به هم (نظرشخصی)
برای مردم دنیا و بدون شک برای ما ایرانیان ،حیثیت ،شرافت و آبرو یک سرمایه بزرگ ،گرانبها و ارزشمند به حساب می آید. سرمایه ی که همیشه نگران هستیم، برده شود ریخته شود و یا برود..آروینگ گافمن (جامعه شناس) گفته است حرمت شالوده نظم اجتماعی است و جهان اجتماعی پدیده ی است که در آن هنجارهای اخلاقی ،گرایش ها ،عواطف ، احساسات ها بسیار بیش از اندیشه ها و منافع مبنای رفتار انسان قرار میگیرند و آبرو ارزشمند ترین کالای انسان است ، کالای که به سختی به دست می آید و به سادگی ریخته میشود.
احترام و حرمت ها دلیل ارتباط انسان ها هستند که اگر شکسته شوند ،ارتباط فقط ننگ آوری است...
همه ما آدمها در این دنیای فنی مستاجر هستیم در این دنیای فانی ، غرق شدن در دریای که از یادمان رفته همه در معرض مرگ هستیم و گریزی از آن نداریم. این بشر نمیداند فرصت ها ز دست رفته تا زمانی که خود را تنها می بیند .در مسلک عشق ، دنیا به پشیزی نمی ارزد اما آنچه در این بازار مکاره به یغما میرود عشق و اعتبار آدمی است...
در همه ادیان گفته شده است که تو باید همسایه ات را مانند خودت دوست داشته باشی....
اخلاق و انسانیت با شعار دادن به اثبات نمی رسد مگر در عمل ، من میگویم کاش همه ی مردم یکدیگر را دوست داشته باشند .این کلمات فقط جنبه اخلاقی دارند و درست بودن آن را نمی شود فقط با شعار به اثبات رسانید .وقتی خداوند این جهان را خلق کرده باید تصور کنیم حتما جهان بی جان استعداد و شایستگی بوجود آمدن موجودات را داشته است. بیم و امید و شادی و اندوه... متضاد هایی هستند که سبب می شوند یک دنیا به دنیای دیگر تبدیل شوند، بشر متمدن صادق نیست چون میل به ماندن دارد...و نمی خواهد بداند که دنیا زودگذر و فانی است وفرصت ها کوتاه هستند.هیچ انسانی مجبور نیست نصیحت های دیگران را بپذیرد زیرا باید متقاعد شود وهر انسانی که رفتار وکردارش به خودش است. درست است که رفتار و کردارش به خودش مربوط است ولی بر دیگران بدون ک اثر گذار است. انسان در این دنیای فانی و زودگذر به وسایل زندگی نیازمند است تا آسوده و راحت زندگی کند و این آسودگی و امنیت انسان مواظب و مراقب دیگران را می طلبد ...جامعه از طریق قدرت مشترک و همکاری متقابل بوجود می آید...