بازآفرینی شهری با رویکرد بیوفیلیک: کاهش اثرات جزیره گرمایی شهری

بازآفرینی شهری با رویکرد بیوفیلیک، راهکاری نوین برای کاهش اثرات جزیره گرمایی شهری (UHI) و مدیریت بحران آب است. شهرهای بزرگ، به ویژه در مناطق خشک و نیمه خشک، با افزایش دما به دلیل پوشش بتنی و کاهش فضای سبز مواجه اند. این مقاله به بررسی چگونگی استفاده از طراحی بیوفیلیک، مانند بام های سبز و تالاب های مصنوعی، برای کاهش دما و بهبود مدیریت آب در بازآفرینی شهری می پردازد.

اصول بیوفیلیک و جزیره گرمایی

جزیره گرمایی شهری، دما را تا 7-12 درجه سانتی گراد افزایش می دهد (Akbari et al., 2016). طراحی بیوفیلیک با افزودن پوشش گیاهی، تبخیر طبیعی را تقویت کرده و دما را کاهش می دهد. مطالعه ای در Landscape and Urban Planning نشان داد که افزایش 10 درصد پوشش سبز، دما را تا 4 درجه پایین می آورد (Santamouris, 2014). در شهرهایی مانند تهران، که با تنش آبی نیز مواجه اند، تالاب های مصنوعی می توانند آب باران را جمع آوری کرده و با تبخیر، خنک سازی طبیعی ایجاد کنند.

مدیریت بحران آب

تالاب های مصنوعی، با قابلیت بازچرخانی آب، تا 40 درصد از نیاز آبی فضاهای سبز را تامین می کنند (Wong et al., 2020). در بازآفرینی محله های شهری، این سیستم ها می توانند سیلاب ها را کنترل کرده و آب را برای آبیاری ذخیره کنند. مطالعه ای در سنگاپور نشان داد که تالاب های شهری، مصرف آب را تا 35 درصد کاهش داده اند (PUB Singapore, 2023). این رویکرد، با توجه به کاهش منابع آبی، آینده نگری لازم را دارد.

مطالعات موردی و فناوری ها

پروژه بازآفرینی پارک ملت تهران با بام سبز، دما را 3 درجه کاهش داد (Tehran Municipality, 2023). استفاده از حسگرهای رطوبت و سیستم های هوشمند، کارایی را افزایش می دهد. به عنوان مثال، پروژه ای در هلسینکی با فناوری IoT، مصرف آب را 25 درصد بهینه کرد (Helsinki Green City, 2022).

چالش ها و راهکارها

هزینه اولیه و نیاز به زیرساخت ها چالش هایی هستند. با این حال، یارانه ها و همکاری بخش خصوصی می توانند این موانع را برطرف کنند. این مقاله پیشنهاد می دهد که شهرداری ها، طرح های بیوفیلیک را در اولویت قرار دهند.

نتیجه گیری

بازآفرینی با رویکرد بیوفیلیک، نه تنها جزیره گرمایی را کاهش می دهد، بلکه با مدیریت آب، پایداری شهری را تضمین می کند.