بازآفرینی فضاهای شهری با استفاده از معماری بیوفیلیک برای مدیریت بحران آب و بهینه سازی انرژی

معماری بیوفیلیک با تاکید بر ارتباط انسان با طبیعت، راهکاری نوین برای بازآفرینی فضاهای شهری در جهت مدیریت بحران آب و بهینه سازی انرژی ارائه می دهد. این مقاله به بررسی پتانسیل این رویکرد در شهرهای مواجه با تنش آبی می پردازد.

طراحی بیوفیلیک از عناصر طبیعی مانند پوشش گیاهی و آب نماها برای بهبود کیفیت محیط شهری استفاده می کند. طبق مطالعه ای در Urban Forestry & Urban Greening (Kellert, 2018)، بام ها و دیوارهای سبز می توانند دمای محیط را تا 5 درجه سانتی گراد کاهش دهند و مصرف انرژی خنک کننده ها را تا 20 درصد کم کنند. این عناصر همچنین به جمع آوری آب باران کمک می کنند، که در مناطق خشک مانند خاورمیانه حیاتی است (UNEP, 2021).

سیستم های آبی بیوفیلیک، مانند تالاب های مصنوعی، می توانند آب خاکستری را تصفیه کرده و برای آبیاری استفاده شوند. مطالعه ای در Journal of Environmental Management (Browning et al., 2020) نشان داد که این سیستم ها می توانند تا 35 درصد از نیاز آبی فضاهای شهری را تامین کنند. در ایران، که بیش از 70 درصد شهرها با تنش آبی مواجه اند (IRNA, 2023)، این راهکار می تواند موثر باشد.

علاوه بر این، طراحی بیوفیلیک با افزایش فضاهای سبز، به کاهش اثر جزیره گرمایی شهری کمک می کند. مطالعه ای در Landscape and Urban Planning (Akbari et al., 2016) نشان داد که افزایش 10 درصدی پوشش گیاهی می تواند مصرف انرژی سرمایشی را تا 15 درصد کاهش دهد. این رویکرد همچنین سلامت روانی ساکنان را بهبود می بخشد.

برای پیاده سازی موفق، معماران باید با برنامه ریزان شهری و متخصصان محیط زیست همکاری کنند. این مقاله پیشنهاد می دهد که پروژه های بازآفرینی شهری در ایران، مانند بازسازی پارک های شهری، از اصول بیوفیلیک بهره ببرند تا پایداری زیست محیطی تقویت شود.