طراحی معماری مبتنی بر انرژی صفر با تمرکز بر مدیریت منابع آبی در مناطق خشک

2 مرداد 1404 - خواندن 3 دقیقه - 29 بازدید

طراحی معماری مبتنی بر انرژی صفر با تمرکز بر مدیریت منابع آبی در مناطق خشک

ساختمان های با انرژی صفر (ZEBs) به عنوان راهکاری نوین برای کاهش مصرف انرژی و تاثیرات زیست محیطی در معماری پایدار شناخته می شوند. این رویکرد در مناطق خشک، که با بحران کمبود آب مواجه اند، می تواند با یکپارچه سازی سیستم های مدیریت منابع آبی، کارایی بیشتری داشته باشد. هدف این مقاله بررسی چگونگی ترکیب طراحی ZEB با استراتژی های مدیریت آب در مناطق خشک، مانند ایران، است.

یکی از رویکردهای کلیدی در این زمینه، استفاده از سیستم های جمع آوری آب باران است. طبق مطالعه ای از Journal of Cleaner Production (Li et al., 2020)، سیستم های جمع آوری آب باران می توانند تا 50 درصد از نیاز آبی غیرشرب ساختمان ها را تامین کنند. این سیستم ها با استفاده از بام های سبز و مخازن ذخیره سازی، آب باران را جمع آوری کرده و برای مصارف غیرشرب مانند آبیاری یا خنک سازی استفاده می کنند. علاوه بر این، بازچرخانی آب خاکستری، که شامل فاضلاب حاصل از شستشو و حمام است، می تواند مصرف آب را تا 30 درصد کاهش دهد (Allen et al., 2010).

مصالح ساختمانی با قابلیت ذخیره سازی آب، مانند بتن های متخلخل، نیز نقش مهمی ایفا می کنند. این مصالح می توانند آب را جذب و در زمان نیاز آزاد کنند، که به کاهش دمای محیط و مدیریت منابع آبی کمک می کند (Zhang et al., 2018). در مناطق خشک ایران، که میانگین بارندگی سالانه کمتر از 250 میلی متر است (IRIMO, 2023)، چنین راهکارهایی می توانند به پایداری منابع آبی کمک کنند.

علاوه بر این، طراحی ZEB با استفاده از پنل های خورشیدی و سیستم های خنک کننده غیرفعال، مصرف انرژی را به حداقل می رساند. به عنوان مثال، مطالعه ای در Energy and Buildings (Torcellini et al., 2015) نشان داد که ساختمان های با انرژی صفر می توانند تا 80 درصد از مصرف انرژی خود را از منابع تجدیدپذیر تامین کنند. ترکیب این فناوری ها با مدیریت هوشمند آب، مانند حسگرهای رطوبت خاک، می تواند کارایی را افزایش دهد.

در نتیجه، طراحی معماری مبتنی بر انرژی صفر با تمرکز بر مدیریت منابع آبی، راهکاری چندوجهی برای مقابله با چالش های زیست محیطی در مناطق خشک است. این رویکرد نیازمند همکاری بین معماران، مهندسان و سیاست گذاران است تا استانداردهای محلی متناسب با شرایط اقلیمی ایران تدوین شود.