شناخت مقدمه ای بر انسان ، خود و دیگری در دیدگاه (الثیاسیسم)
( سرفصل چهارم )
فصل 126 : [ انسان ، خود و دیگری ]
..
(Human, Self & the Other)
.
در دستگاه فلسفی الثیاسیسم، انسان صرفا یک موجود زیستی یا اجتماعی نیست، بلکه گره گاه درک حقیقت در دل واقعیت است. از آنجا که درک حقیقت بدون آگاهی درونی و ارتباط با بیرون ممکن نیست، شناخت «خود» و «دیگری» برای فهم کامل انسان ضروری است.
در این فصل، سه مولفه بنیادین بررسی می شود:
۱. انسان (ساختار و جایگاه در واقعیت)
۲. خود (Selfhood as Conscious Identity)
۳. دیگری (The Other as Reflective Mirror of Truth)
---
بخش اول: انسان – موجودی در میان واقعیت و حقیقت
تعریف کلی:
انسان در الثیاسیسم موجودی است که توانایی درک حقیقت در بستر واقعیت را دارد. او نه فقط ابزار واکنش به محیط، بلکه موجودی دارای زنجیره آگاهی است که می تواند با پرسشگری، از واقعیت عبور کرده و حقیقت را دریابد.
---
ابعاد بنیادین انسان در الثیاسیسم:
۱. بودن در واقعیت (وجود ماده مند):
انسان دارای بدن، نیاز، زمانمندی و مرگ پذیری است. این واقعیت، محدودیت نیست بلکه زمینه درک حقیقت است.
۲. داشتن آگاهی (بعد درک گر):
انسان تنها موجودی است که می تواند بپرسد «چرا؟» و این پرسشگری، سرآغاز آگاهی است.
۳. داشتن ظرفیت خلق معنا (تفسیرگر بودن):
انسان با درک خود و جهان، می تواند به چیزها معنا ببخشد—و این معنا باید در تطابق با حقیقت قرار گیرد تا اصالت داشته باشد.
---
نتیجه:
> انسان در الثیاسیسم یعنی موجودی که تنها از طریق آگاهی، می تواند خود را در مسیر حقیقت تعریف کند؛ نه از طریق نسب نامه، فرهنگ یا جامعه.
---
بخش دوم: خود – ساختار آگاهانه هویت
تعریف کلی:
«خود» در الثیاسیسم به معنای ساختاری آگاهانه است که از خلال تجربه، آگاهی، و درک از واقعیت، شکل می گیرد.
نه یک جوهر ثابت، بلکه یک مسیر سیال و در حال تکامل، که ریشه در انتخاب های آگاهانه دارد.
---
اجزای ساختار «خود»:
۱. ادراک از خود (Self-awareness):
درک اینکه من هستم، و این هستی در بستر چه چیزی معنا دارد.
۲. تصویر از خود (Self-concept):
شناختی که از ویژگی ها، توانایی ها، جایگاه و مسئولیت های خود دارم.
۳. سازگاری با حقیقت (Self-harmony with Reality):
"خود" سالم، خودی است که تصورش از خودش با واقعیت بیرونی هم راستاست.
۴. امکان تغییر و رشد (Self-evolution):
در الثیاسیسم، خود ثابت نیست. هر درک جدید از حقیقت، امکان دگرگونی خود را فراهم می کند.
---
دیدگاه الثیاسیسم:
در فلسفه الثیاسیسم، «خود» زمانی اصالت دارد که:
از آگاهی زاده شده باشد
در مسیر شناخت حقیقت تغییر کند
از توهم قدرت، تقدس یا قربانی بودن فاصله بگیرد.
---
استدلال:
۱. اگر خود صرفا محصول جامعه یا ذهن باشد، پس نمی تواند به حقیقت برسد.
۲. اگر خود زاییده آگاهی و درک باشد، می تواند با حقیقت هم راستا شود.
۳. پس: "خود" زمانی ارزش دارد که نه بر پایه خیال، بلکه بر پایه درک آگاهانه از واقعیت ساخته شده باشد.
---
بخش سوم: دیگری – آینه ای برای فهم خود و حقیقت
تعریف کلی:
«دیگری» در الثیاسیسم، نه فقط فردی بیرونی، بلکه آینه ای برای انعکاس حقیقت وجودی ماست.
در برخورد با دیگری، انسان می تواند:
خود را بهتر بشناسد
خطاهای ادراکی خود را اصلاح کند
و مسیر حقیقت را دقیق تر بیابد.
---
سطوح مفهوم «دیگری»:
۱. دیگری عینی (The Physical Other):
افراد و موجوداتی که خارج از ما وجود دارند. این سطح، آغاز برخورد است.
۲. دیگری ذهنی (The Conceptual Other):
تصویری که از دیگران داریم و نشان دهنده پیش داوری های ماست.
3. دیگری آینه ای (The Reflective Other):
کسی که با او گفت وگو می کنیم و در فرایند آن، خود را بهتر درک می کنیم.
---
دیدگاه الثیاسیسم:
دیگری نه دشمن است، نه صرفا ابزار.
بلکه فرصت تجربه حقیقت از زاویه ای دیگر است.
هر برخورد با دیگری، آزمون آگاهی و حقیقت جویی ماست.
اگر دیگری را تنها با پیش داوری ببینیم، خود را نیز به توهم آلوده کرده ایم.
---
استدلال:
۱. هیچ کس همه حقیقت را درک نکرده است.
۲. دیگری، زاویه ای متفاوت از واقعیت را تجربه می کند.
۳. پس مواجهه با دیگری، فرصت گسترش درک ما از حقیقت است؛ نه تهدیدی برای خود.
---
جمع بندی نهایی فصل چهارم
در مکتب الثیاسیسم:
انسان، موجودی حقیقت جو در دل واقعیت است.
خود، ساختاری در حال تکامل است که بر پایه آگاهی شکل می گیرد.
دیگری، آیینه ای است که از طریق او می توان خود و حقیقت را بهتر شناخت.
> پس: درک خود و دیگری، ابزار فهم حقیقت است؛ و هرچه این درک عمیق تر، انسان به حقیقت نزدیک تر.