بهترین مردمان در عصر غیبت چه کسانی هستند ؟

بهترین مردمان در عصر غیبت چه کسانی هستند ؟

پژوهشگر و دین پژوه : مهدی سلمانی


ابوحمزه ثمالی از ابوخالد کابلی روایت کرده که به محضر امام سجاد علیه السلام شرفیاب شده از امامان واجب الاطاعه سوال کردم امام اسامی ائمه اثنی عشر را با شرح و تفصیل بیان فرموده و از طولانی شدن دوران غیبت سخن گفته و در فراز آخر فرمودند :
« ای اباخالد ، مردم زمان غیبت آن امام که معتقد به امامت و منتظر ظهور او هستند از مردم هر زمانی برترند، زیرا خدای تعالی عقل و فهم و معرفتی به آنها عطا فرموده است که غیبت نزد آنان به منزله مشاهده است، و آنان را در آن زمان به مانند مجاهدین پیش روی رسول خدا صلی الله علیه وآله که با شمشیر به جهاد برخاسته اند قرار داده است، آنان مخلصان حقیقی و شیعیان راستین ما و داعیان به دین خدای تعالی در نهان و آشکارند ، سپس فرمود : انتظار فرج خود بزرگترین فرج است » .

در این روایت شریف نکاتی به واقع راهبردی نهفته است که امام سجاد (ع) در این روایت شریف ، دو ویژگی مهم برای مردم در دوران غیبت بیان می فرمایند که این دو ویژگی باعث فضیلت و برتری آنان از مردمان هر عصری است و این دو ویژگی عبارتند از ، باور مندی آنان به امامت یا در اصل باورمندی به ولایت ائمه هدی علیهم السلام و در انتظار نشستن برای وقوع ظهور . وجود این دو ویژگی در هر فردی به معنای تمسک ایشان تنها به ولایت معصومین علیهم السلام و باورمندی آنان به حقیقت ظهور است ، چراکه تمسک تنها به ولایت ائمه ماحصل باورمندی به ولایت ایشان است و انتظار کشیدن برای وقوع ظهور نیز نتیجه و ماحصل ایمان و باور به حقیقت ظهور است . نکته مهم تر در این روایت اما این مسئله است که حضرت امام سجاد علیه السلام می فرماید : [ الغیبه عندهم بمنزله المشاهده ] به این معنا که غیبت برای این دسته از مردم با زمان حضور و مشاهده امام هیچ تفاوتی نمی کند . زمانی که غیبت برای کسی اینگونه باشد که گویی در محضر امام خود حاضر بوده و ایشان را مشاهده می کند ، این فرد دیگر به هیچ وجه دل در گرو ولایت غیرمعصوم و غیر امام خود نسپرده و تنها بر ولایت امام خود باقی می ماند ، چراکه انسان زمانی به ولایت دیگری باور پیدا کرده و متمسک میشود که به حقیقت حضور امام خود باور نداشته و به سراغ دیگران می رود اما کسی که برای او غیبت و حضور امام ، مشاهده و عدم مشاهده امام تفاوتی نداشته و غیبت را عین حضور و عدم مشاهده را عین رویت امام قلمداد کند ، تنها تحت ولایت امام خود باقی مانده و تنها بر امام خود متمسک شده و دست از دامان غیر رها می کند . یکی از فریب های مدعیان ولایت در عصر غیبت همین مسئله است که مدعی اند در دوران غیبت و عدم حضور معصوم ، ما بر شیعیان ولایت داشته و شیعیان باید بر ولایت ما باور داشته و تمسک کنند اما شیعیان باهوش و با درایت فریب چنین ادعاهایی را نخورده و بر باور قلبی و حقیقی خود باقی می مانند . به همین دلیل است که امام زین العابدین علیه السلام از چنین شیعیانی با تعابیری چون عاقل ، فهیم و بامعرفت یاد می کنند آنجا که میفرماید [ الله تبارک و تعالی اعطاهم من العقول و الافهام و المعرفه ] خداوند به آنان عقل ، فهم و معرفت عطا فرموده است . منتظر حقیقی در دوران غیبت کسی است که در هر حال همواره امام را حاضر و ناظر بر خود و اعمالش بداند ، چنان زندگی و سلوکی داشته باشد که گویی در معیت امام به سر می برد . چنین شیعه ای صاحب عقل و فهم و معرفتی خدادادی است و اوست که منتظر حقیقی است و در عقیده خود خالص بوده و به تصریح امام ، دعوت کننده ای حقیقی به دین الهی است و تنها دعوت او را باید پذیرفت و بر او اطمینان کرد . اوست که اجری برابر با مجاهدین در کنار رسول خدا دارد ، چراکه بین آنان و مجاهدان شباهتی است در پایداری و استقامت ( والله العالم ) .

اصل روایت { اینجا }
{ کمال الدین ، جلد۱ ، صفحه۳۱۹ }