آمایش سرزمین در قاب امنیت ملی

اولین هدف مورد نظر دشمن در تهاجم نظامی به یک کشور، مراکز و استقرارگاه های نظامی ان کشور است. رویکرد آمایشی به سامان دهی سازمان دفاعی یک کشور باعث می شود که سازمان فضایی نیروهای مسلح به گونه ای در فضا استقرار پیدا کند که حداکثر امنیت و قابلیت دفاعی را برای کشور فراهم کند. در تعیین مراکز و استقرارگاه های نظامی که امکان دارد شامل آمادگی های لجستیکی، مراکز آموزشی و صنایع دفاعی باشد؛ توجه به شرایط و الزامات نظامی، دفاعی و امنیتی خاص استقرارگاه های نظامی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. در این راستا ممانعت از ایجاد تاسیسات پرخطر در مراکز جمعیتی و خروج این گونه تاسیسات از شهرها و ممانعت از ایجاد مراکز جمعیتی در کنار تاسیسات پرخطر ضروری است. همچنین با تاکید بر دفاع غیرعامل، می توان افزایش بازدارندگی، کاهش آسیب پذیری، تدوام فعالیت های ضروری، ارتقای پایداری ملی و تسهیل #مدیریت_بحران در مقابل تهدیدات و اقدامات نظامی دشمن را انتظار داشت. با تحول مفهوم امنیت ملی و گسترش ابعاد تهدیدات علیه شهرها، ضرورت بازنگری در مبانی طراحی شهری و پدافند غیرعامل دوچندان شده است. جنگ های هیبریدی که تلفیقی از حملات سایبری، تروریسم شهری، شایعات رسانه ای، تهدیدات بیولوژیکی و اختلالات در شبکه های زیرساختی هستند، امروزه به یکی از پیچیده ترین چالش های امنیتی شهرهای بزرگ بدل شده اند. در این میان، ساختار فضایی شهر و نحوه استقرار جمعیت، زیرساخت ها و مراکز حساس، نقش تعیین کننده ای در میزان تاب آوری شهر دارد. (ستاد راهبری معماری و شهرسازی اسلامی)