پائیز

انشایی در مورد پائیز

حسین قادرزاده 

1353 - 1354

فصل پائیز، هنگام ریزش برگان زرد شده درختان است که شلاق باد طبیعت در درخت ها می تازد و آن ها را لخت و عریان می کند.

طبیعت، رنگ ضعف و سستی به خود می گیرد.

آسمان، کدر و خوفناک می شود.

فضای دنیای بیکران، رنگ ماتم به خود می گیرد.

همچون دل پر درد مظلومان عاجز و ناقص الاعضا و بی چیز و بدبخت، چون درون مردمان شرافتمند اما و بی سامان و ناسالم و دست کوتاه پر از الم است.

البته فراموش نشود حسن های پائیز که دیده و دل می خواهد تا آن ها را درک کند و حالات ماتم و خشمگین او، چهره ظاهری از آن است.

در حقیقت فقر و تنگدستی، مهمانان زشت و نازیبایی هستند؛ اما خود عالمی دارند که شاید با صورت و سامان، نتوان عالمان آنها را درک کرد.

پس هر چیزی به جای خودش زیبا و دوست داشتنی است.

پائیز و خزان و وحشت آن هم، قشنگ پر تجلی است.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -