چگونه توانستم از تقویت روحیه مسئولیت پذیری گروهی، حس تعلق به مدرسه را در دانش آموزانم افزایش دهم؟
در سال تحصیلی گذشته، با چالشی مواجه بودم که در نگاه اول ساده اما در باطن عمیق بود: بی انگیزگی و بی تفاوتی اغلب دانش آموزان نسبت به محیط مدرسه. کلاس من در پایه ششم ابتدایی قرار داشت و علی رغم تلاش برای ایجاد جذابیت های آموزشی، باز هم احساس می کردم که دانش آموزان تعلق خاطر کمی به مدرسه دارند. غیبت های مکرر، بی نظمی در نگهداری از کلاس و نبود انگیزه برای حضور فعال در برنامه های مدرسه از جمله نشانه ها بود.
با بررسی بیشتر، به این نتیجه رسیدم که دانش آموزان نیاز به تجربه احساس مسئولیت مشترک دارند؛ چیزی که آنها را به مدرسه پیوند دهد. بنابراین، طرحی را اجرا کردم که در آن مسئولیت هایی مانند مدیریت گل های کلاس، تزئین تابلوهای مناسبتی، تهیه روزنامه دیواری، نظافت نیمکت ها، مدیریت زمان بندی زنگ تفریح و حتی خوش آمدگویی به مهمانان مدرسه به گروه های مختلف سپرده شد. هر هفته اعضای گروه ها تغییر می کردند تا عدالت رعایت شود.
تغییرات به تدریج آشکار شد. بچه ها با انگیزه بیشتری به مدرسه می آمدند، برای ایفای مسئولیت خود برنامه ریزی می کردند و حتی در زمان استراحت نیز به آماده سازی برنامه های گروهی می پرداختند. کلاس من به یکی از منظم ترین و فعال ترین کلاس های مدرسه تبدیل شد. جالب تر آنکه برخی دانش آموزانی که در گذشته انزواطلب یا بی انگیزه بودند، اکنون در نقش های اجتماعی می درخشیدند.
این تجربه به من آموخت که با دادن نقش و مسئولیت به دانش آموزان، می توان حس تعلق، خودکارآمدی و مشارکت را در آنان شکوفا کرد. این روش ساده اما اثربخش، به ویژه در مقاطع ابتدایی، یکی از کلیدی ترین ابزارهای تربیت اجتماعی محسوب می شود.