چگونه توانستم با بهره گیری از بازی های نمایشی، مهارت گفت وگو و تعامل اجتماعی را در دانش آموزانم تقویت کنم؟
در جریان کار با دانش آموزان دوره ابتدایی، متوجه شدم بسیاری از آن ها در تعاملات اجتماعی دچار مشکل هستند؛ برخی از آن ها به شدت خجالتی اند و برخی دیگر در گفت وگو با همسالان خود رفتارهای پرخاشگرانه یا تک محور دارند. این ضعف در مهارت های ارتباطی نه تنها در یادگیری گروهی بلکه در رشد اجتماعی و شخصیتی آن ها نیز اختلال ایجاد می کرد. برای رفع این مشکل، تصمیم گرفتم از بازی های نمایشی و ایفای نقش به عنوان ابزاری تربیتی و آموزشی بهره بگیرم.
در ابتدا، فعالیت هایی مانند گفت وگوی فروشنده و مشتری، بازی پزشک و بیمار، نمایش کوتاه از اختلاف دو دوست، یا نقش آفرینی اعضای خانواده را در کلاس اجرا کردیم. دانش آموزان در قالب گروه های دو یا سه نفره، با راهنمایی اولیه، وارد نقش می شدند و تلاش می کردند احساسات و خواسته های خود را بیان کنند. در پایان هر اجرا، فرصتی برای بازخورد دادن به شیوه گفت وگو، لحن، زبان بدن و رعایت نوبت فراهم شد.
در مدت کوتاهی، دانش آموزان نه تنها اعتماد به نفس بیشتری پیدا کردند، بلکه یاد گرفتند که برای شنیده شدن نیازی به داد زدن نیست، و می توان با احترام به نوبت دیگران، احساسات خود را هم ابراز کرد. حتی دانش آموزان کم حرف نیز به مرور وارد تعاملات شدند. این تجربه به من نشان داد که نمایش و بازی های نقش محور، بستری موثر برای آموزش مهارت های زندگی و اجتماعی به دانش آموزان فراهم می کنند، آن هم در فضایی شاد، خلاقانه و بدون تنش.