نقش قصه گویی در کاهش اضطراب جدایی در دانش آموزان پایه اول ابتدایی
شروع مدرسه برای بسیاری از دانش آموزان پایه اول، تجربه ای پر از اضطراب، ترس و دل تنگی است؛ به ویژه برای کودکانی که برای نخستین بار محیط خانه و والدین را ترک می کنند. در میان روش های متعدد روان شناختی و تربیتی، قصه گویی به عنوان یک ابزار غیرمستقیم، موثر و کم هزینه، می تواند نقش مهمی در کاهش اضطراب جدایی ایفا کند.
در تجربه ای که در یکی از مدارس ابتدایی شهر اصفهان اجرا شد، مربی پرورشی با هدف کمک به دانش آموزان خجالتی و وابسته، برنامه ای منظم از قصه گویی روزانه را طراحی کرد. قصه ها با محوریت شخصیت هایی نوشته شده بودند که ابتدا از محیط مدرسه می ترسیدند اما با گذر زمان و حمایت مربیان، دوستان خوبی پیدا کرده و از مدرسه لذت برده بودند. این روایت ها به شکل عروسکی، تصویری و مشارکتی اجرا شد تا حس درگیری عاطفی کودکان با شخصیت ها بیشتر شود.
پس از دو هفته، تغییر محسوسی در رفتار تعدادی از دانش آموزان مشاهده شد. آن ها در هنگام خداحافظی از والدین، گریه نمی کردند، مشارکت بیشتری در کلاس داشتند و نسبت به فضای مدرسه ابراز علاقه می کردند. والدین نیز کاهش وابستگی و افزایش استقلال فرزندشان را گزارش کردند. این تجربه نشان داد که قصه گویی هدفمند با مضامین روان شناختی می تواند ابزار موثری برای تطبیق کودکان با مدرسه و کاهش اضطراب جدایی باشد.