مفهوم قبول

مفهوم قبول

قبول درلغت به معنای پذیرش و پذیرفتن و در اصطلاح رضایت به ایجاب ابراز شده برای انعقاد قرارداد است. به شخص پذیرنده ایجاب «قابل» می گویند. اراده مخاطب ایجاب بر انشاء عقد قبول نام دارد، قبول نیز مانند ایجاب انشاء و عمل حقوقی مستقل محسوب نمی شود ، قبول باید کامل منطبق با مفاد ایجاب باشد ، قبول کننده نمی تواند برآنچه موجب ایجاب کرده چیزی بی فزاید یا کم کند بنابر این قبولی باید بدون قید و شرط ، منطبق با ایجاب ، انشاء و اعالم شود وگرنه ایجابی جدید محسوب شده و نیاز به اعلام قبولی موجب اول ( ایجاب دهنده اول ) دارد ( شهیدی، 1389 :54) همچنین درصورتی که ایجاب کننده برای اعلام قبولی از سوی طرف مقابل مهلتی معین نموده باشد، قبولی باید در همان زمان تعیین شده اعلام شود. ( جعفری لنگرودی، 1388 :305 ) چنانچه برای اعلام قبولی مهلتی معین نشده باشد، ایجاب باید در زمانی اعلام شود که بتوان گفت بین ایجاب و قبول عرفا ارتباطی برقرار است. درهر حال تعیین زمانی که قبولی میتواند اعلام شود، در هر مورد براساس شرایط و اوضاع و احوال معلوم میشود. 

24 قبولی پیش از ایجاب

منظور از قبولی پیش از ایجاب اولین انشایی است که به صورت قبولی انشای آینده به طرف دیگر ابراز می شود. در واقع، برای تشکیل عقد، همکاری اراده طرفین لازم است وهر چند عادتا ایجاب مقدم بر قبول است ، اما تحقق این همکاری تفاوتی بین صورت تقدم ایجاب بر قبول یا برعکس وجود ندارد . مفهوم قبول در اینجا حقیقت انشای ابراز شده اول یکی از دو طرف عقد می باشد.