AI: باهوش متوهم!

آیا ماشین ها می توانند فکر کنند؟
ایده ای که آلن تورینگ در دهه 50 میلادی بیان کرد امروزه تکه ای از پازل زندگی بشر را تشکیل داده و هر روز در حال گسترش و پویایی است. هیچکس توانایی های شگفت آور هوش مصنوعی را زیر سوال نمی برد اما با تاملی ژرف می توان هوش مصنوعی را صرفا یک ماشین الگوریتم محور با توانایی یادگیری دانست.
پس از مدتی استفاده از چت بات های هوش مصنوعی، نگارنده پی به تحلیل هایی از این ابزارها برده است که لونی از حقیقت یا واقعیت ندارند. بدان معنا که این ماشین پرسرعت و بسیار دانا در پاسخ به سوالات و خواسته های کاربر، واکنش ها و نتایج علمی را بیان می کند که اصلا وجود خارجی ندارند. به عنوان نمونه چندی پیش نگارنده برای تدوین یک طرح پژوهشی از این چت بات ها کمک گرفت، در ابتدا همه چیز طبیعی و با ادبیاتی تماما علمی به نظر می رسید اما برخی استنادات مرا به تعجب واداشت، به همین جهت به دنبال یافتن صحت رفرنس های ارائه شده در موتور جستجوی تحقیقی ( گوگل اسکولار ) رفتم. نتایج عجیب بود، هیچ یک از رفرنس های مطرح شده صحیح نبود!
فرضیه اول این بود که شاید مشکل از چت بات مورد استفاده باشد، به همین علت سایر چت بات های پرطرفدار مانند دیپ سیک و چت جی بی تی هم آزمایش شد، اینها نیز به تجارب مشابهی رسیدند.
مدتی گذشت تا در یکی از پایگاه های خبری تجربه شخصی یک وکیل دادگستری از هوش مصنوعی را دیدم، ایشان برای تدوین لوایح از هوش مصنوعی کمک می گرفت این وکیل دادگستری اینگونه بیان داشت که به موادی و آرای وحدت رویه ای استناد می کند که اصلا تصویب نشده اند!
بنابراین می توان پی به این نکته برد که این ماشین با قابلیت یادگیری چیزهایی از دیگر کاربران می آموزد و بدون صحت سنجی آن ها را در اختیار سایرین می گذارد.
این چنین تحلیل های ناقص و غیرواقعی می توانند در سطوح کلان زیان های بزرگی به بار آورند.
حال در این طلیعه یک پرسش حقوقی مطرح می شود:

پاسخور این برآیند اشتباه که پاره ای از آن دستامد سایر کاربران است، با چه کسی است؟
و آیا می توان کاربرانی که داده های نادرست را وارد این الگوریتم یادگیری می کنند مسئول دانست؟