حقوق بشر در نگرش اسلام

حقوق بشر اسلامی 

در مکتب اسلامی ، حکومت های دینی و الهی از ذات مقدس پروردگار سرچشمه می گیرد و این امور وحیانی و الهی است که مشروعیت و حقانیت را به حکومت اسلامی اعطا می کند ؛ زیرا ولایت تکوینی و تشریعی از آن ذات الهی است و هر حکومتی که مستند به اذن ، اختیار و قانون الوهیت نباشد از مشروعیت برخوردار نیست .

در نتیجه مبنای حکومت های دینی بر شریعت مداری و دین گرائی استوار است و مهم تر اینکه اینها به معنای فراموشی عقل انسان ، انکار عقل و علم ستیزی نیست ، بلکه منظور اصالت ندادن به اینهاست . چون منبع اصیل و حق خداوند است و همه چیز باید از او آغاز و به او ختم شود و بشر موجودی است سراپانیاز و عین محدودیت و چنین موجودی نمی تواند مطلق آزاد باشد . چون آزادی حقی خدادادی است و دین باید محدوده آن را تعیین نماید و حق قانونگذاری به دست اوست .

حکومت دینی معتقد است برای تدبیر و تنظیم جامعه علوم تجربی و اجتماعی به تنهائی کافی نیست ؛ بلکه قوانین بشری و آموزه های وحیانی مکمل یکدیگر بوده و سازماندهی امور جامعه باید با توجه به این دو اصل صورت گیرد . سکولاریسم آزادی مطلق و اباحی گری در حوزه اخلاق ، سیاست ، حقوق و ... است و آزادی فی نفسه به عنوان هدف تلقی می شود و همه چیز را برای رسیدن به آزادی وسیله قرار می دهند و آزادی را هدفی مقدس می دانند و آن را حق انسان می دانند که هیچ تکلیفی در این خصوص ندارد .

اما در جهان بینی توحیدی آزادی هدف نیست بلکه وسیله برای رسیدن به سعادت دنیوی و اخروی است و محدود به حدود الهی و شرعی می باشد و مطلق نیست و مسئولانه است و تکلیف بر دوش بشر بار می نماید .