چالش های تلفیق آموزش حضوری و مجازی در مدارس بعد از کرونا
شیوع ویروس کرونا باعث شد نظام های آموزشی در سراسر دنیا به ناچار به سوی آموزش مجازی روی بیاورند. هرچند این تغییر ناگهانی با مشکلات زیادی همراه بود، اما فرصتی ایجاد کرد تا ظرفیت های آموزش آنلاین شناخته و تجربه شود. پس از فروکش کردن بحران کرونا، بسیاری از مدارس تلاش کردند که از مزایای هر دو شیوه استفاده کرده و به سمت آموزش تلفیقی (حضوری-مجازی) حرکت کنند. با این حال، اجرای این مدل آموزشی با چالش های متعددی همراه بوده است.
یکی از مهم ترین چالش ها، عدم وجود زیرساخت های فنی کافی در برخی مدارس و منازل دانش آموزان است. قطع و وصلی اینترنت، نبود تجهیزات مناسب، و ناآشنایی خانواده ها با فناوری های آموزشی، موجب شده تا عدالت آموزشی در این شیوه به خطر بیفتد.
از سوی دیگر، معلمان نیز با فشار مضاعف کاری مواجه شده اند. آماده سازی هم زمان محتوای حضوری و مجازی، بررسی تکالیف در دو بستر مختلف، و مدیریت ارتباطات باعث خستگی و گاه فرسودگی شغلی آن ها شده است.
کاهش تعامل انسانی واقعی یکی دیگر از پیامدهای جدی آموزش مجازی است. دانش آموزان به ویژه در سنین پایین تر نیازمند ارتباط چهره به چهره، بازی، کار گروهی و یادگیری اجتماعی اند که در فضای مجازی به سختی محقق می شود.
از همه مهم تر، نبود هماهنگی در تدوین محتوای آموزشی برای بستر ترکیبی، موجب شده که آموزش ها پیوستگی لازم را نداشته باشند و گاه دانش آموزان دچار سردرگمی و افت تحصیلی شوند.
برای موفقیت در اجرای آموزش تلفیقی، نیاز است:
- برنامه ریزی دقیق و مبتنی بر نیاز معلمان و دانش آموزان انجام شود
- معلمان در زمینه طراحی آموزش ترکیبی آموزش ببینند
- محتوای آموزشی متناسب با بستر تلفیقی بازطراحی شود
- و زیرساخت های فنی مدارس تقویت گردد
اگر این چالش ها با تدبیر رفع شوند، آموزش تلفیقی می تواند به الگویی پایدار و اثربخش در آینده آموزشی کشور تبدیل شود.