در انتظار گودو به مثابه انتظاری بی معنا

ابزردیسم به تعارض میان تعامل نوع انسان برای جستجوی ارزش درونی و معنا در زندگی و ناتوانی انسان در یافتن آن گفته می شود. این تفکر در قرن بیستم با توجه به تحولات علمی، اجتماعی، جنگ، اقتصاد و حس بشر به معنا باختگی زندگی جان تازه ای گرفت و اندیشمندانی نظیر آلبرکامو و ژان پل سارتر برگرفته از افکار فلاسفه ای نظیر فردریش نیچه، آن را ترویج دادند و در پی آن موجی از نویسندگان و هنر مندان دراین مکتب ظهور پیدا کردند که یکی از آنها ساموئل بکت بود. وی با نمایشنامه در انتظار گودو به بهترین شکل ممکن این مکتب را برای جهانیان آشکار ساخت . از دیدگاه بکت، هیچ چیز خنده دار و مضحک تر از فلاکت نیست و این تلفیق ناهمگون تراژدی و کمدی، انسان را بر سرنوشت خود منفعل می گذارد که براین اوضاع گریه کند یا بخندد. در این نمایشنامه هیچ چیز قطعی نیست و زمان و مکان ارزشی ندارد. همچنین شخصیت های نمایشنامه در پی وقت گذراندن برای موضوعات بی اهمیت و تکراری مشغول هستند که این تلاشی بیهوده برای یافتن معنا در زندگی است. در انتظار گودو حکایتی است بی همتا از فروماندگی، تنهایی، امید و انتظار که از این دیدگاه همه زندگی یک امید و آرزو است. هدف بکت طرح این سوال بنیادین است که انسان بودن به چه معنا و مفهوم است؟ و جوابی که به این سوال می دهد بسیار هراس انگیز است ( انسان بودن جستجویی است بی پایان برای یافتن هویت و جهانی که انسان بتواند در آن لذت ببرد) . در این نمایشنامه زمان مرده است و ما نمی دانیم در دیروز، امروز یا فردا زندگی می کنیم. حتی ساعت را نمی بینیم و زمان معنای منطقی خودش را گم کرده و از دست داده است .