گسترش حیطه عملکرد دبیرکل ملل متحد و صلاحیت انحصاری دولتها: پاسداری از مرزهای بند 7 از ماده 2 منشور ملل متحد پس از هفتاد سال

به موجب ماده هفت منشور سازمان ملل متحد، یکی از ارکان اصلی این سازمان، دبیرخانه است. این نهاد را باید به لحاظ توسعه تدریجی حیطه عملکرد، یکی از پویاترین رکنهای سازمان ملل دانست. اگرچه این گسترش وظایف در بسیاری موارد با استقبال دولتهای عضو ملل متحد همراه بوده است، باید اذعان کرد که در مواردی نیز نگرانی هایی را با خود به همراه داشته است. با گذشت زمان، حیطه این وظایف آنچنان گسترش یافته است که حتی سازماندهی داخلی نظام های فرهنگی، اقتصادی و سیاسی دولتها از تیررس گزند دور نمانده است. امروزه تحلیل رویه عمومی دولتها نشان میدهد که بخش مهمی از جامعه جهانی بر حفظ ویژگیهای خاص فرهنگی- اجتماعی خود اصرار دارد. در واقع، در سیر بازگشت به هویتهای فرهنگی و سیاسی ملی، دبیرکل ملل متحد مکلف است همراه با خواست و رویه دولت های عضو با حفظ تمامی توازن های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی، ابزاری برای احیای موثر اصل مندرج در بند 7 ماده 2 منشور ملل متحد باشد: اصلی برای بقای همه گرایش ها. بدین ترتیب بررسی و تحلیل توسعه فعالیت های دبیرکل ملل متحد که میتوان آن را نوعی همراهی با چالش های جامعه جهانی در هزاره سوم میلادی خواند، از هر جهت حایز اهمیت میباشد.

کلیدواژه ها:

دبیرکل ، صلاحیت دولتها ، سازمان ملل متحد