معماری دیروز, عامل قدرتمند برای پایداری تا فردا

کشور ایران با پیشینه زیستی کهن در مناطق و شهرهای مختلف خود دارای تعداد زیادی از بافتها و بناهای تاریخی است . با توجه به قابلیتهای حوزه میراث کالبدی, فرآیند توسعه پایدار با چهار رویکرد در این مبحث مرتبط است: اولا وجود تعداد زیاد اماکن و بناهای کهن که دارای قابلیت گردشگری هستند, بخش قابل اهمیت توسعه پایدار در مقیاس کشور می باشند. ثانیا, توسعه پایدار فرآیندی است که می تواند بین دو رویکرد متعارض نگهداری و بهره برداری از بناها و بافتهای تاریخی با بکار گیری نگرش جامع, هماهنگی ایجاد نموده و نوع و نحوه نگهداری و مداخلات در آنها را معین نماید . ثالثا, رویکرد همه جانبه توسعه پایدار از طرفی ارتباط دهنده تمامی جنبه های محیط زیستی, اقتصادی و اجتماعی- فرهنگی با این موضوعیت است و از طرف دیگر به لحاظ سلسله مراتب, برنامه ریزی و راهبردهای عملی در این حوزه را به ترتیب از مقیاس جهانی, کشوری, منطقه ای ... و حتی تک بنای تاریخی معین می دارد. رابعا, با محوریت توسعه پایدار میتوان سند ملی حفاظت و راهبردهای عملی را بصورت جامع و در راستای توسعه پایدار کشور بعنوان نقشه راه تدوین نمود.این پژوهش با روش توصیفی - تحلیلی انجام یافته و گردآوری اطلاعات با استفاده از منابع کتابخانه ای, اسناد و مقالات بوده است و نتیجه میگیرد که در حوزه میراث تاریخی کالبدی, با بهره گیری از فرآیند توسعه پایدار میتوان به دستورالعمل هایی در مقیاس های متفاوت کشوری تا بنای منفرد دست یابیم که ضمن هماهنگی با هم و با سایر بخشهای توسعه بتوانند با شفافیت و تدقیق راهکارها, توسعه پایدار را در این حوزه و در کشور سرعت بخشند به بنحوی که ضمن شناخت و رفع کمبودها و مشکلات, از تمامی ظرفیت میراث تاریخی کشور بصورت یکپارچه برای رسیدن به زنجیره های فعال و توانمندگردشگری استفاده نماییم.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، تحلیل پایداری ، بناهای تاریخی ، بافت تاریخی