اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودتنظیمی و تاب آوری دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودتنظیمی و تاب آوری دانش آموزان شهر بابل بود.طرح پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شاملکلیه دانش آموزان دوم مقطع متوسطه منطقه 2 شهر بابل در سال تحصیلی 1398 بودند که با روش نمونه گیری در دسترسانتخاب و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار داده شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای درمانمبتنی بر پذیرش و تعهد دریافت کردند و گروه کنترل در طول این مدت در انتظار درمان ماندند. روش جمع آوری داده ها براساس پرسشنامه استاندارد خودتنظیمی (پینتریچ و همکاران، 1999) و پرسشنامه استاندارد تاب آوری (کانر و دیویدسون،2003) انجام گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS22 در دو بخشتوصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس) انجام پذیرفت. نتایج پژوهش نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودتنظیمی در دانش آموزان موثر است. همچنین درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب آوری در دانش آموزان موثراست. بنابراین روش مداخله ای پذیرش و تعهد می تواند خودتنظیمی و تاب آوری دانش آموزان را افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، تاب آوری ، درمان پذیرش و تعهد