بررسی و تفسیر رابطهی دین و شادمانی با تاکید بر نماز به عنوان یکی از مناسک دینداری مسلمانان

با مروری بر دیدگاه ها و گزارش های پژوهشی خارجی و داخلی درباره ی شادمانی و دین به تناقضاتی برمی خوریم که بیانگر نیاز به پژوهش های عمیق بیشتری در این خصوص است. سوگیری های اندیشمندان لیبرال و رویکردهای پوزیتیویستی به تنهایی راهگشا نیست. در این میان نماز با ایجاد رابطه حقیقی در عالم، به مثابه ی یک اهرم هدایتی، نظارتی و حمایتی عمل نموده که از یک سو با تربیت انسان مانع انحراف او شده و از سوی دیگر با ترسیم اهداف کلی و نمایش جایگاه انسان در نظام خلقت، زمینه پیوستگی و همراهی او را با خالق و اراده او فراهم می آورد. لذا برای شناسایی پیامدهای پیوستگی روح انسان با ربوبیت خدای متعال نیازمند تدقیق در رابطه نماز و نشاط معنوی هستیم در همین مسیر، پژوهش حاضر در صدد بررسی عمیق تر پدیده ی شادمانی از دیدگاه نماز گزاران است. مدل پژوهش حاضر برگرفته از رویکرد روشی استراوس و کوربین بوده است. بر این اساس، با استفاده از نمونه گیری نظری و تعیین حجم نمونه بر اساس اشباع نظری، دیدگاه برخی نماز گزاران دانشجو از طریق مصاحبه عمیق و مصاحبه نیمه استاندارد تحلیل شده است. یافته ها بیانگر آن است که فرضیه لیبرال، تاثیرگذاری منفی دین بر شادمانی مبنی بر اینکه دینداری بیشتر از سکولار بودن موجب ناشادمانی است، به شدت مورد چالش قرار گرفته است

کلیدواژه ها:

شادمانی ، نظریه بازکاوی ، نماز