بررسی تطبیقی واقعهی غدیر در مدایح علوی شاعران فارسی و عربی قرن یازدهم

مدایح علوی به عنوان شاخهای از ادبیات متعهد اسلامی، یکی از مضامین مهم ادبیات شیعی به شمار می آید که در میان شاعران فارسی و عربی از جایگاه والایی برخوردار است که به مدح و بیان فضیلت های حضرت علی علیه السلام میپردازد. یکی از جریانهای مهم در ادبیات شیعی مساله ی غدیرخم است که شاعران مختلف از دو قوم فارس و عرب برای اثبات حقانیت حضرت علی (ع) و دفاع از حق ایشان، چکامه های زیادی در این خصوص سروده-اند. قرن یازدهم هجری یکی از قرونی است که مدایح علوی در این قرن از گسترش چشمگیری در بین شاعران عرب و فارس برخوردار است. پژوهش حاضر براساس تجربه ی ادبیات تطبیقی اسلامی و با روش توصیفی- تحلیلی، به بررسی تطبیقی جریان غدیر در ادبیات فارسی و عربی قرن یازدهم میپردازد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که در بین شاعران فارسی، نظیری نیشابوری، فیاض لاهیجی ، لامع و نجیب کاشانی و در بین شاعران عرب ابن ابی شافین البحرانی، سید علیخان المشعشعی، قاضی جمال الدین المکی و مولی مسیحا الفسوی از جمله شاعرانی هستند که در اشعار خود به این موضوع پرداخته اند و غدیریه های این شاعران از ویژگی هایی مانند سادگی در کلام ، دقت در جزئیات حوادث و همچنین کاربرد فراوان از آیات قرآن و احادیث شریف و اشاره به حوادث وکاربرد برخی از تصاویر تشبیهی و استعاری و برخی از آرایه های بدیعی دیده میشود.