بررسی هماهنگی واکه ای در لهجه های فارسی تهرانی، گیلکی، ترکی و کردی

بیان مسئله: هماهنگی واکه ای نوعی فرایند واجی محسوب میشود. بهاینمعنا که طی آن، واکه ای مشخصه های واکه مجاور خود را می پذیرد و به واکه ای دیگر در زبان موردنظر بدل میشود. اهمیت این تحقیق بدان جهت است که از سوئی به شناخت آوائی و زبانشناختی زبان فارسی با لهجه های کردی، ترکی، گیلکی و فارسی (لهجه تهرانی) و از سوی دیگر تفاوتها و شباهتهای آوایی این لهجه ها را مشخص میکند.هدف: پژوهش حاضر به روش میدانی، به بررسی هماهنگی واکه ای در زبان فارسی با لهجه های تهرانی، ترکی، کردی و گیلکی پرداخته است.روش تحقیق: در این تحقیق ازهر لهجه 30 گویشوردرسنین 20 تا 30 سال انتخاب شده ودرمجموع 120 گویشور در تحقیق حاضر شرکت داشته اند. این پژوهش در پی پاسخگویی به این پرسشهاست که چه تفاوتها و شباهتهایی در این لهجه ها ازنظر هماهنگی واکه ای وجود دارد. تحقیق حاضر به صورت پیمایشی و از طریق مصاحبه با نمونه برداری تصادفی تهیه شده است.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که گرچه تفاوتهایی ازنظر هماهنگی واکه ای بین برخی لهجه ها مانند کردی و ترکی در تغییر واکه /a / به /ɑ / و نیز واکه /e/ به واکه /ɑ/ وجود دارد، اما ازنظر آماری اختلاف معناداری در هماهنگی واکه ای در بین این لهجه ها دیده نشده است.

کلیدواژه ها:

زبان شناسی ، هماهنگی واکه ای ، لهجه ، زبان ، گویش