نمایندگی در (کنوانسیون لاهه 1978 و مقررات اتحادیه اروپا)

اگرچه عمل فروش مابین مالک کالا به عنوان فروشنده و طرف دیگر به عنوان خریدار صورت می پذیرد؛ اما در سطوح کلان و مخصوصا در عرصه بین المللی کمتر اتفاق می افتد که مالک، فروشنده، تولید کننده کالا یا ارائه دهنده خدمات مستقیما به دنبال مشتری بگردند و زمان زیادی را صرف این کار کنند؛ لذا هر دو طرف اصلی معامله ( فروشنده و خریدار ) تمایل دارند که از راه هایی که سریع ار آها را به هدف می رساند اقدام نمایند. گسترش روزافزون روابط تجاری در سطح بین المللی و همچنین پیچیدگی و تنوع آن باعث شده است که برای شرکت های عرضه کننده کالا و خدمات، مقرون به صرفه نباشد که جهت انجام اموری همچون بازاریابی، فروش، انعقاد قرارداد، حمل و نقل، بیمه و غیره شخصا اقدام نمایند. رابطه نمایندگی ابتدا در روابط تجاری داخلی شکل گرفته و به تدریج به حوزه بین الملل تعمیم داده شده است. با توجه به اینکه نمایندگی تجاری در حقوق ایران قانون خاص و ویژه ای ندارد فلذا برای تعریف دقیق از این نهاد حقوقی و همچنین تعیین ضوابط و مقررات ویژه آن لزوما بایستی به مقررات مندرج در قانون تجارت بخصوص ضوابط بند 3 ماده 2 قانون تجارت که عاملیت را از اعمال ذاتا تجاری قلمداد کرده و متصدی آن را تاجر می شناسد، متوسل شد. نمایندگی تجاری یک قرارداد با خصوصیات تجاری آن از جمله تاجر بودن دو طرف آن و استقلال نماینده تجاری در انجام عمل موضوع نمایندگی دانسته و یک رابطه حقوقی (البته غیر استخدامی) بین اصیل و نماینده است که به موجب آن، نماینده اختیار انجام اعمال را به نام و حساب اصیل پیدا می کند.

کلیدواژه ها:

نماینده ، بین المللی ، تجاری ، اصیل ، شرکت