سیری در روش شناسی آموزش معماری در سه دانشکده معماری اولیه و برجسته ایران

با ایجاد اولیه مراکز آموزشی مدرن مانند دارالنفون در دوره قاجار و دانشگاه تهران در دوران پهلوی اول با چندین رشته علمی و تخصصی، لزوم تاسیس مراکز آموزش معماری به شیوه نوین و مدرن نیز پیش بینی گردید. با برنامه هایی که حاکمان دوره قاجار و پهلوی برای مدرن سازی کشور داشتند و تحولات اساسی در سیمای شهر و اجزای کالبدی آن مدنظر آنها قرار گرفت. که این تغییرات بدون احداث آثار معماری و ابنیه مختلف که با سبک های نوین باشند، امکان پذیر نبود. و با توجه به اینکه برای همیشه امکان دعوت و حضور معماران غربی برای طراحی این آثار وجود نداشت، لاجرم می بایست مراکزی جهت آموزش علمی معماران ایرانی با روش های مدرن و هماهنگ با جریان علمی روز دنیا و آشنایی آنها بادانش نوین، پیش بینی می گردید. لذا به ترتیب زمانی در سال های ۱۳۱۷، ۱۳۳۹ و ۱۳۴۷ هجری خورشیدی، سه دانشکده معماری در دانشگاه های تهران، ملی (شهید بهشتی کنونی) و علم و صنعتی ایران تاسیس گردید. روش های آموزشی این سه دانشکده در بدو تاسیس متاثر از روش های دانشگاه ها و مدارس معماری غربی بود اما به مرور زمان و با پیوستن عضویت فارغ التحصیلان این دانشگاه ها در کرسی مدرس و استاد، روش های جدید، متنوع و متناسب تر با فرهنگ ایرانی در این دانشکده ها متداول گردید. که بعدها الگوی آموزشی دانشکده های معماری سایر دانشگاه های ایران شد. در این نوشتار سعی شده، ضمن آشنایی با روش های آموزشی سه دانشکده معماری اولیه و مطرح ایران، بتوان این روش ها را با هم مقایسه نمود. روش تقحیق این مقاله، توصیفی تحلیلی بوده و در گردآوری مطالب از کتاب ها، مقالات، نشریات و گفتگوی با اساتید معماری و وب سایت های اینترنتی تخصصی و آزاد، بهره گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

روش شناسی ، آموزش معماری ، دانشکده معماری ، ایران