تاثیر آموزش افشای هیجانی نوشتاری بر شدت افسردگی و کاربرد مکانیسم های دفاعی بیماران افسرده

مقدمه و هدف: مطالعات مختلف نشان داده­اند که افشای هیجانی نوشتاری تجربیات عاطفی و هیجان­ها با تقویت فرد در نفوذ به خود، کاهش خلق منفی، کاهش بازداری و انتخاب رفتارهای سازش­­یافته را سبب­می­شود؛ از­این­رو، این پژوهش با هدف کاهش شدت افسردگی و کاربرد مکانیسم­های دفاعی سازش نایافته به واسطه افشای هیجانی نوشتاری بیماران افسرده انجام ­شده­است.  مواد و روش­ها: نمونه مورد بررسی ۳۸ (۲۶ زن و ۱۲ مرد) آزمودنی با اختلال افسردگی اساسی بودند که با نمونه ­گیری در دسترس انتخاب و به­صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و شاهد جایگزین شدند (هر گروه شامل ۱۹ نفر)؛ همچنین دو گروه از لحاظ نوع، دوز و مدت زمان دریافت داروهای ضدافسردگی همتا شدند. کلیه آزمودنی­ها پیش و پس­از اجرای افشای هیجانی نوشتاری در یک دوره چهار هفته­ ای، به کلیه گویه ­های پرسش­نامه­های افسردگی بک (BDI) و مکانیسم­های دفاعی (DMQ)  در یک جلسه پاسخ­دادند.  نتایج: تجزیه ­و­تحلیل داده­ها با نسخه شانزدهم نرم ­افزار SPSS و کاربرد آزمون t مستقل نشان­داد که افشای هیجانی نوشتاری کاهش معنادار شدت افسردگی آزمودنی­ های گروه آزمایش نسبت­به گروه شاهد را سبب­شده (۰.۰۵P ≤)؛ همچنین مکانیسم­های دفاعی (بازداری، واکنش وارونه و جبران) گروه آزمایش نسبت­به گروه شاهد به­ طور معنادار کاهش ­یافت (۰.۰۵P <).  نتیجه ­گیری: از­آنجا­که افشای هیجانی با ایجاد بینش، همدلی و حمایت­گری، کاهش بار­هیجانی ورودی به سیستم شناختی را باعث­ می­شود، می­تواند عملکرد شناختی فرد را بهبود­­بخشد تا از مکانیزم­های دفاعی سازش ­یافته کمتر استفاده­ کند؛ بنابراین از افشای هیجانی نوشتاری می توان در جایگاه راهکاری کارآمد در کنار سایر راهبردهای درمانی استفاده­ کرد.

کلیدواژه ها:

افشای هیجانی نوشتاری ، افسردگی ، مکانیسم های دفاعی