مجید پرچمی جلال - عضو هیات علمی دانشگاه تهران
رسول حیدری مهارلویی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت پروژه و ساخت دانشگاه تهران

فسخ، از مهم ترین ابزارهای قانونی پیش بینی شده برای طرفین یک قرارداد است تا در صورت عدم اجرای تعهد از سوی یک طرف، طرف دیگر بتواند با استفاده از این ابزار از ورود زیان بیشتر به خود جلوگیری نماید و طرف دیگر را به اجرای تعهدات وادار سازد و یا به قراردادی که با توجه به تخلف طرف مقابل، دیگر مطلوبیتی برای او ندارد خاتمه بخشد. این چاره قانونی هم در حقوق ایران و هم در سایر نظام های حقوقی و نیز مقررات بین المللی از جمله کنوانسیون بیع بین المللی پیش بینی شده است.در حالت کلی فسخ قرارداد یا به دلیل کوتاهی و عدم ایفای تعهدات و یا بر اساس مصلحت دستگاه کارفرمایی بدون قصور طرف دیگر می باشد. قراردادهای تهیه شده توسط سازمان مدیریت با نگاهی یک طرفه از این ابزار به گونه ای بهره جسته است که نتایج نابرابری های آن نه تنها به طرف دیگر آسیب جدی می زند بلکه در نهایت به صنعت ساخت لطمه وارد می نماید. این نابرابریها را می توان با استفاده از تجربیات دیگر کشورها و همراهی آن با مفاهیم حقوق داخلی و فقه اسلامی از طریق تفسیر روز آمدتر قوانین موجود و به عنوان راه حلی اساسی تر با اصلاح مقررات مربوط، برطرف نمود.

فسخ، قرادادهای تیپ سازمان مدیریت، مشاوران