سیده منی کوکبی صالحی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تبریز، ایران
محمدرضا پاکدل فرد - عضو هیات علمی گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تبریز، ایران

دوران کودکی یکی از مهمترین دوران زندگی هر انسانی است. در این دوران عواطف و احساسات انسانی شکل گرفته و زمینهساز شکلگیری آینده او خواهد بود. عوامل مختلفی به عنوان زمینهساز شکلگیری شخصیت کودک ایفاگر نقش هستند، که از این میان طبیعت یکی از مهمترین نقشها را دارا است. طبیعت برای کودک احساس بیزمانی و بیمکانی به وجود میآورد. درک کودک از طبیعت با درک فضاهای داخلی به کلی متفاوت است. هیچ وسیله کمک آموزشی نمیتواند تمرکزی مانند مشاهده تلالو خورشید میان درختان یا دیدن زیبایی یک گل، در کودک ایجاد کند. این مناظر کودکان را به جستجو، اکتشاف و قدرت تخیل وا میدارد. در این مقاله جایگاه طبیعت درمعنا بخشی و ارتقاء رشد خلاقیت کودکان دبستانی به مکانهای آموزشی مورد بررسی قرار میگیرد. بدین منظور مقاله با استناد به منابع مکتوب به روش کتابخانهای ابتدا با مروری اجمالی به مفهوم خلاقیت و محیط کودک، نقش طبیعت در فضاهای معماری بر رشد خلاقیت کودکان را مورد بررسی قرار داده است. نتایج حاصل حاکی از آن است که نقشآفرینی طبیعت با حضور فضای سبز، آب و بهرهگیری مناسب از نور از جمله راهکارهایی هستند که به طور معناداری موجب رشد خلاقیت در کودک میشوند.

کودک، رشد خلاقیت، طبیعت، عوامل محیط طبیعی