محمد اکبری
علی نصرالهی

تغییرات سریع و فناوری در همه سازمانها به خصوص بر سازمان های بزرگ صنعتی تأثیر بسیاری میگذارد و غفلت از آن باعث سقوط سریع سازمان میشود. سازمانها از ارکان مهمی از قبیل سرمایه، نیروی انسانی، فناوری و مدیریت تشکیل یافتهاند که بهزعم بسیاری از صاحب نظران نیروی انسانی، مهمترین رکن دراین بین است زیرا کارایی سازمان منوط به انجام وظایف درست و صحیح این نیروها در دایره صفی و ستادی است. ازآنجاییکه حدود 70 درصد از منابع و سرمایه سازمان ها را منابع انسانی تشکیل می دهد لذا تأمین این سرمایه انسانی مستلزم انجام فعالیت های آموزشی منظم و مستمر در تمامی سطوح سازمانی است. پرورش انسان های زبده و ماهر که از آن به عنوان توسعه منابع نیروی انسانی یاد میشود ضرورت اجتناب ناپذیری است که سازمانها برای بقا و پیشرفت در جهان پر تغییر و تحول امروزی سخت بدان نیازمندند. با توجه به نکات بیان شده این نکته قابل تأمل است که صرفاً آموزش و اجرای دوره های آموزشی نمی تواند به سازمان در راه رسیدن به اهداف خویش کمک کند. آموزشها باید با توجه به اصول و روش های علمی بنا گذاشته شوند تا نتیجه به دست آمده نیازهای موجود را برطرف سازد در غیر این صورت آموزش ها بیفایده و حتی در مواردی باعث هدر دادن سرمایه های سازمان نیز می شوند. حال این سؤال پیش می آید که چگونه میتوان پی برد نتایج به دست آمده از اجرای دورهه ای آموزشی در راستای تحقق اهداف موردنظر بوده است؟(بریدی، 2002)