مروارید بزرگ پوری - عضو هیات علمی گروه آموزش و پرورش ابتدایی ، واحد شادگان ، دانشگاه آزاد اسلامی، شادگان، ایران

با توجه به اهمیت آموزش و پرورش و هزاران پژوهشی که در هر سال در این حوزه انجام می گیرد، توجه به متغیرهایی که می توانند کیفیت آموزش را بالا ببرند از اهمیت ویژه ای برخوردار است. مطالعه حاضر نیز با هدف بررسی ارتباط بین سبک های تدریس معلمان و میزان خودراهبری در یادگیری دانش آموزان شهر تهران انجام گرفت. در این پژوهش از روش تحلیلی- مقطعی استفاده شد. جامعه پژوهش حاضر شامل تمام دانش آموزان مدارس مقاطع متوسطه منطقه 6 شهر تهران در سال تحصیلی 95-1394 بود. همبستگی بین مولفه های سبک تدریس با خودراهبری در یادگیری از طریق روش همبستگی پیرسون مورد بررسی قرار گرفت و برای پیش بینی خود راهبری در یادگیری از طریق مولفه های سبک تدریس از تحلیل رگرسیون خطی به سبک گام به گام استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که بین خودراهبری در یادگیری با سبک تدریس مدل فردی (p=0/010)، سبک تدریس تسهیل کننده (p<0/001) و سبک تدریس محول کننده (p<0/001) همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد. در این پژوهش مشخص شد که سه سبک یادگیری محول کننده، تسهیل کننده و مدل فردی بیشترین همبستگی را با خودراهبری در یادگیری دارند و بنابراین توصیه می گردد که در آموزش و پرورش از این سبک های تدریس استفاده بیشتری گردد.

خودراهبری در یادگیری، سبک های تدریس، دانش آموز