سیدمحمدجواد ناظم السادات ارسنجانی - دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز، شیراز
سعید حق نیا - دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر تهران، تهران

انسان قرن 21 علی رغم تمامی پیشرفتهای عصر حاضر، روز به روز تنها و تنهاتر شده و معنای «در اجتماع بودن» را که جزیی از نیازهای ذاتی اوست از یاد برده است. رابطه اجتماعی در فضا و زمان اتفاق می افتد. مجاورت می تواند علت شروع رابطه اجتماعی باشد اما شرط کافی آننیست. ساختار فیزیکی و تقسیمات عملکردی فضا ممکن است گشاینده و یا محدود کننده فرصت ها برای ارتباط باشد. این پژوهش با استفاده ازاصول معماری پایدار اجتماعی که همان وجود امنیت، تعاملات اجتماعی، نفوذپذیری و درهم تنیدگی معماری و کاربری ها می باشد، و همچنین بابررسی معماری واحد های همسایگی در بافت قدیم شهر های ایرانی و شناخت علل شکل گیری هر نظام و ساختار در آن به مقایسه با این اصولپایداری پرداخته شده و در پایان با بررسی ها و تطابق های داده شده مشخص شد که اصول و تعاریفی که درگذشته آگاهانه و یا ناخودآگاه درمعماری واحد های همسایگی مورد توجه بوده اند در واقع همان اصول پایداری اجتماعی می باشند که امروزه بعد از معماری مدرن مطرح شدهاست.

اجتماع، پایداری اجتماعی، محله مسکونی، معماری ایرانی-اسلامی