سعیده باباجانی محمدی - دانشجوی دکتری مدیریت رفتاری، گروه مدیریت، دانشگاه فردوسی مشهدعضو هیات علمی موسسه آموزش عالی فردوس
حسین تک روستا - دانشجوی دکتری مدیریت رفتاری، گروه مدیریت، دانشگاه فردوسی مشهد

مفهوم سرمایه یکی از غنی ترین چارچوب های تبیین در ملاحظات جامعه شناختی و اقتصادی معاصر است. این مفهوم طی دهه های گذشته، دستخوش تحولاتی گردیده است که به واسطه آنها شاهد ظهور نظریه های جدید سرمایه، مانند؛ سرمایه انسانی، سرمایه فرهنگی، سرمایه فکری و سرمایه اجتماعی می باشیم. در این میان سرمایه اجتماعی بیشتر از اشکال دیگر، حالتی استعاره ای داشته و از عینیت کمتری برخوردار است. سرمایه اجتماعی، در کنار سرمایه های مادی و انسانی قابل توضیح و تبیین می-باشد. سرمایه اجتماعی، بیان شاکله، محتوا و مضامین روابط متقابل میان عناصر شبکه اجتماعی بوده و موضوعی بین رشته ای است که نقش آن تسهیل ارتباطات انسانی می-باشد. واژه «اجتماعی»، در سرمایه اجتماعی نشان دهنده این است که منابع موجود درون شبکه های کسب و کار یا شبکه های فردی دارایی های شخصی محسوب نمی شوند و هیچ فردی به تنهایی مالک آنها نیست و سرمایه اجتماعی کالای اجتماعی است. به همین علت بسیاری از سازمان ها صرف نظر از اندازه و میزان تجارت به اهمیت سرمایه اجتماعی به عنوان منبع پایدار رقابت، تعالی و مبنایی برای نوآوری و تطبیق پذیری شان اعتراف دارند.با توجه به اهمیت سرمایه اجتماعی و نقش آن در پیشرفت سازمان ها، اگر مدیران به این سرمایه توجه لازم را نداشته باشند، با پیامدهایی همچون، گسترش بی اعتمادی، کاهش خلاقیت، نوآوری و حتی سکوت سازمانی مواجه خواهند شد. این مقاله در سه بخش کلی تنظیم شده است. در بخش اول، بیان مساله و اهمیت سرمایه اجتماعی در سازمان-ها، بخش دوم به بررسی مبانی نظری (ادبیات موضوعی) و بخش سوم نیز به بررسی سرمایه اجتماعی در سازمان های دولتی پرداخته شده است.

سرمایه اجتماعی، گونهشناسی سرمایه، اعتماد، شعاع اعتماد، شکست اعتماد