مرجان جنت دوست - دانش آموخته کارشناسی ارشد بیوتکنولوژی کشاورزی،
رقیه ضیایی فرد - دانش آموخته کارشناسی ارشد مهندسی اصلاح نباتات دانشکده کشاورزی دانشگاه ارومیه.
رضا درویش زاده - دانشیار گروه اصلاح و بیوتکنولوژی گیاهی دانشکده کشاورزی دانشگاه ارومیه

تنوع ژنتیکی اساس مطالعات اصلاحی در گونه های گیاهی است، بنابراین جهت مطالعات ژنتیکی و اصلاح ارقام مناسبتر با عملکرد بالا و سازگارتر، ابتدا باید میزان تنوع ژنتیکی بین و درون گونهها را تعیین و سپس اقدام به اصلاح آن نمود. در این مطالعه 50 توده آفتابگردان آجیلی ایران با استفاده از 10 نشانگر ریزماهواره و 12 آغازگر رتروترنسپوزونی مورد بررسی قرار گرفت. براساس هر دو نشانگر، تجزیه کلاستر افراد 50 توده را براساس ضریب فاصله ژنتیکی جاکارد و الگوریتم COMPLETE، به 4 گروه تقسیم بندی نمود. براساس این تحقیق میتوان نتیجه گرفت که درون جمعیتهای آفتابگردان آجیلی تنوع ژنتیکی زیادی وجود دارد و تنوع زیاد به علت دگرگشن بودن این گیاه و انتقال دانه ی گرده قابل توجیه است. براساس نتایج حاصل در برنامه های به نژادی آفتابگردان آجیلی، میتوان انتخاب را درون توده ها انجام داد.

آفتابگردان آجیلی، تنوع ژنتیکی، نشانگرهای رتروترنسپوزونی و ریزماهواره