اکرم احمدی براتی - کارشناس ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی گرایش آسیب شناسی و حرکات اصلاحی
لیلا فرهادی - کارشناس ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی گرایش آسیب شناسی و حرکات اصلاحی
سعید قایینی - استادیار دانشگاه کردستان
ناصر بهپور - استادیار دانشگاه رازی کرمانشان

هدف: هدف این پژوهش مقایسه تأثیرات تمرینات ذهنی و بدنی و ذهنی- بدنی بر قابلیت تعادل دانش آموزان با اختلالات بینایی بود. روش شناسی: آزمودنی های این پژوهش نیمه تجربی را 3 گروه 10 نفره از کودکان با اختلالات بینایی تشکیل دادند که بطور تصادفی از مدارس استثنائی شهر کرمانشاه انتخاب شدند. هر یک از 3 گروه بمدت 8 هفته 2 جلسه ای در تمرینات بدنی، ذهنی و ذهنی- بدنی شرکت داشتند. قابلیت تعادل ایستا و پویا به ترتیب توسط آزمون های رامبورگ و تخته تعادل اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی(آزمون تحلیل واریانس عاملی و در صورت معنا داری آزمونها، از آزمون تعقیبی LSD استفاده گردید) صورت گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که در قابلیت تعادل ایستا تفاوت معنی داری بین انواع تمرینات وجود نداشت ولی در قابلیت تعادل پویا بین انواع تمرینات تفاوت معنی داری مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش عدم معنی داری قابلیت تعادل ایستا بین انواع تمرینات نشان دهنده ساز و کارهای اصلاحی و جبرانی از طریق استفاده بهینه از دیگر حواس است، از طرفی در قابلیت تعادل پویا بین انواع تمرینات تفاوت مشاهده شد به طوری که تمرینات ذهنی- بدنی باعث پیشرفت بیشتری در کودکان کم بینا شد که این خود دلیل بر تأثیر بینایی بر انجام تعادل در این کودکان بود که با توجه به یافته های بروزین و مولیمارو (2005) تمرینات ذهنی به عنوان مکمل می توانند در تمرینات بدنی به بهبود این نوع قابلیت منجر شود.

تمرینات ذهنی، تمرینات بدنی، تمرینات ذهنی- بدنی، قابلیت تعادل، اختلالات بینایی