علیرضا مرادی - دانشگاه تربیت معلم تهران
تورج هاشمی - دانشگاه تبریز
ولی ا.. فرزاد - دانشگاه تربیت معلم تهران
منصور بیرامی - دانشگاه تبریز
هادی کرامتی - دانشگاه تربیت معلم تهران

پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی آموزش خودتنظیمی رفتارهای توجهی، خود تنظیمی رفتارهای انگیزشی و خود تعلیمی کلامی بر نشانه­های نقص توجه و بیش­فعالی می­پردازد. دانش­آموزان پسر پایه­ی سوم ابتدایی مبتلا بهاختلال بیش­فعالی همراه با نقص توجه شهر تبریز به­عنوان جامعه­ی مورد پژوهش انتخاب گردید. با بهره­گیری از روش غربالگری، مصاحبه­ی تشخیصی و پرسشنامه­ی علائم مرضی کودکان۵ (CSI-۴) تعداد ۴۰ دانش­آموز مبتلا به اختلال بیش­فعالی همراه با نقص، به­عنوان نمونه انتخاب شدند و در گروه­های چهارگانه (خودتنظیمی رفتارهای توجهی، خودتنظیمی رفتارهای انگیزشی و خودتعلیمی کلامی و کنترل) جایگزین شدند. برای تحلیل نتایج، از روش تحلیل واریانس برای اندازه­گیری­های مکرر  استفاده شد. نتایج تحلیل­های به­عمل آمده نشان دادند: الف) آموزش راهبردی خودتنظیمی رفتارهای توجهی اثرات معنادار بر کاهش نشانه­های نقص توجه دانش­آموزان مبتلا به اختلال بیش­فعالی همراه با نقص توجه دارد. ب) آموزش راهبردهای خودتنظیمی رفتارهای انگیزشی و خودتعلیمی کلامی، اثرات معنادار بر کاهش نشانه­های بیش­فعالی دانش­آموزان مبتلا به اختلال بیش فعالی دارند.

خودتنظیمی رفتارهای توجهی, خودتنظیمی رفتارهای انگیزشی, خودتعلیمی کلامی, نقص توجه, بیش فعالی