عاطفه دل ناز - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه های هیدرولیکی، بخش مهندسی راه، ساختمان و محیط زیست، دانشکده مهندسی، دانشگاه شیراز.
غلامرضا رخشنده رو - استاد تمام بخش مهندسی راه، ساختمان و محیط زیست، دانشکده مهندسی، دانشگاه شیراز،
محمدرضا نیکو - دانشیار بخش مهندسی راه، ساختمان و محیط زیست، دانشکده مهندسی، دانشگاه شیراز

برای مدیریت صحیح منابع آب زیرزمینی به عنوان یکی از منابع اصلی، تخمین دقیقی از پارامترهای آبخوان لازم است. روش های موجود مدیریت آب های زیرزمینی، به منظور سادگی، عدم قطعیت های پارامترهای آزمایش پمپاژ را نادیده می گیرند. در این تحقیق، یک مدل شبیه سازی-بهینه سازی فازی به منظور درنظر گرفتن عدم قطعیت ها در تعیین پارامترهای آبخوان تدوین شده است. مدل شبیه سازی-بهینه سازی فازی مذکور قادر است با توجه به حداقل سازی اختلاف بین افت مشاهداتی و افت محاسباتی، پارامترهای آبخوان محصور را بخوبی تخمین زند. روش پیشنهادی بر روی داده های یک آزمایش پمپاژ واقعی در آبخوان محصور آزمایش و نتایج آن با حل گرافیکی مدل تایس مورد مقایسه قرار گرفته است. با قیاس چندین شاخص خطای آماری برمبنای نتایج مدل پیشنهادی و حل گرافیکی مدل تایس، عملکرد دو مدل مذکور، بررسی گردیده است. بعنوان مثال، میانگین قدر مطلق خطای نسبی مدل پیشنهادی و حل گرافیکی مدل تایس، به ترتیب ۰/۶۹ و ۱/۱۳ درصد بوده که نشان دهنده دقت مناسب مدل پیشنهادی نسبت به حل گرافیکی تایس است و لذا می تواند بعنوان جایگزین حل گرافیکی تایس منظور گردد. در بخش دوم، با انتخاب دبی به عنوان پارامتر غیرقطعی، مدل بهینه سازی فازی برمبنای روش تبدیل فازی، توسعه داده شده است. برمبنای نتایج مدل فازی مذکور، میزان تاثیر این عدم قطعیت در تخمین بهینه پارامترهای آبخوان محصور مورد بررسی قرار گرفته و بازه تغییرات پارامترهای آبخوان در برش های فازی مختلف، تعیین گردیده است. بررسی نتایج مدل فازی توسعه داده شده، نشان می دهد که تاثیر عدم قطعیت دبی، در تخمین پارامتر آبخوان محصور زیادتر از می باشد.

آزمایش پمپاژ, آبخوان محصور, تخمین پارامترهای آبخوان, تابع چاه, روش تبدیل فازی