جایگاه عشق عرفانی با مفهوم آفرینش در ادب فارسی (در اندیشه عطار و ابن عربی)
- سال انتشار: 1402
- محل انتشار: سیزدهمین کنفرانس بین المللی پژوهش های مدیریت و علوم انسانی
- کد COI اختصاصی: ICMHSR13_339
- زبان مقاله: فارسی
- تعداد مشاهده: 320
نویسندگان
دکتری زبان و ادبیات فارسیدانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال.
کارشناسی ارشد معارف اسلامیدانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران
چکیده
تفسیرعشق در معنای متافیزیک، در فلسفه، کلام، عرفان و تصوف راه یافته است. عشقی که اساس و بنیان آفرینش قرار دارد. عشق در بحث عرفانی و حتی کلامی و فلسفه، با فرایندهای مختلفی مورد بحث بوده است که در نهایت به یک نقطه اشتراک ۱ تلاقی یافته است. در این گستره، ادب فارسی و به صورت خاص اشعار فارسی، بی بهره نمانده است. به عبارتی عرفان و ادب فارسی همسو بوده اند. در قالب این تفسیر، دو نگرش عرفانی از دو عارف، عطار و ابن عربی مورد تحلیل قرار گرفته است.عطار عشق را موهبتی الهی بر پایه سعی و کوشش و در نهایت کشش و جذبه میداند و ابن عربی عشق را اساس عالم و اولین صادر از حق معرفی میکند. به عبارتی هر دو عارف به وحدت وجود و اعتباری بودن عالم کثرت معتقدند. این مقاله بر آن است که پس از بررسی تفسیرگونه معنای عرفانی عشق از دیدگاه ابن عربی و عطار به این مفهوم و و حقیقت دست یابد که اساس آفرینش بر مبنای عشق و در انتهای آن تجلی قرار دارد که درواقع هدف خلقت نیز بر آن استوار است و این راه از پرتو معرفت به حق میسر میگردد. به تبع این تفکر پژوهش، عرفان و ادب فارسی را به طورعام و شعر را به طور خاص، همسو و در راستای عرفان قرار میدهد و معتقد است که این دو حوزه همدیگر را تعمیق میبخشند و جدایی ناپذیر هستند.کلیدواژه ها
عشق، آفرینش، شعر فارسی، عطار، ابن عربیمقالات مرتبط جدید
اطلاعات بیشتر در مورد COI
COI مخفف عبارت CIVILICA Object Identifier به معنی شناسه سیویلیکا برای اسناد است. COI کدی است که مطابق محل انتشار، به مقالات کنفرانسها و ژورنالهای داخل کشور به هنگام نمایه سازی بر روی پایگاه استنادی سیویلیکا اختصاص می یابد.
کد COI به مفهوم کد ملی اسناد نمایه شده در سیویلیکا است و کدی یکتا و ثابت است و به همین دلیل همواره قابلیت استناد و پیگیری دارد.