غلامحسین مقدم حیدری - استادیار گروه فلسفه علم پژوهشگاه علوم انسانی

آموزه منطق گرایی عبارت است از فروکاستن مفاهیم و قضایای ریاضی به مفاهیم و قضایای منطقی. این آموزه که یکی از مکاتب مهم فلسفه ریاضی است، را نخستین بار برنارد بولتزانو صورت بندی کرد و سپس گوتلپ فرگه سعی کرد با ارائه نسخه جدیدی از منطق آن را ادامه دهد. درنهایت این آموزه را به صورت پروژه ای، برتراند راسل و آلفرد نورث وایتهد عملی کردند. در این مقاله نخست تلاش خواهم کرد چگونگی تحول و تکوین این پروژه را از بولتزانو تا راسل بررسی کنم. سپس با بررسی ضعف ها و قوت های آن، سعی خواهم کرد به این پرسش پاسخ دهم که آیا برنامه منطق گرایی رضایت بخش بود؟

منطق گرایی, این همانی, هم توانی, اصل متعارف بی نهایت, اصل متعارف انتخاب, اصل تحویل پذیری, نظریه انواع, نظریه انشقاق انواع, تعریف غیر اسنادی