حسین اترک

زمینه: این مقاله در زمینه اخلاق پژوهش به ماهیت و چیستی یکی از سوء رفتارهای پژوهشی به نام خودعلم ربایی یا سرقت علمی از خود می پردازد. سرقت علمی یا علم ربایی به نسبت دادن اثر دیگران به خود و انتشار آن به نام خود گفته می شود که خودعلم ربایی یا سرقت علمی از خود یکی از انواع آن است. برخی از مسائل مطرح در این مقاله عبارت است از: خودعلم ربایی چیست و چه انواعی دارد؟ انتشار مجدد آثار پیشین خود تحت چه شرایطی جایز است؟ نتیجه گیری: برخی از نتایج به دست آمده در این تحقیق عبارتند از: خودعلم ربایی به انتشار دوباره کل یا بخشی از آثار منتشر شده پیشین خود بدون ارجاع مناسب به آنها گفته می شود. انتشار مجدد، پژوهش تکه شده، بازیابی متن از انواع خودعلم ربایی هستند. از آنجا که در سرقت از خود معنا ندارد، پیشنهاد می شود به جای اصطلاحات «سرقت از خود» یا «خودعلم ربایی» از اصطلاح «انتشار مجدد» استفاده شود. پژوهشگران و مولفان به هنگام استفاده از آثار منتشر شده پیشین خود باید ارجاع مناسبی به آنها بدهند و آن را به اطلاع خوانندگان، سردبیران و مسئولان نشر برسانند. در صورت استخراج چند مقاله پژوهشی از یک موضوع مانند رساله دکتری یا طرح پژوهشی و همپوشانی آنها با یکدیگر مراتب را به اطلاع سردبیران نشریات برسانند. از انتشار مجدد عین مقالات منتشر شده در کنفرانس ها باید پرهیز شود.

Ethics of research, Plagiarism, Self-plagiarism, Duplicate publication, اخلاق پژوهش, سرقت علمی, خودعلم ربایی, انتشار مجدد, پژوهش تکه شده