ابوذر شفیع پور - کارشناس ارشد، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران
شاهین شعبانی - عضو هیئت علمی، پژوهشکده حمل و نقل، تهران، ایران

لغزنده شدن سطح راهها به دلیل فرسایش و از بین رفتن بافت ریز یکی از عواملی است که احتمال وقوع تصادفات را افزایش میدهد. استفاده از سنگدانه های شکسته و مقاوم در برابر صیقلی شدن و همچنین زهکشی مناسب سطح راه از جمله راهکارهایی است که میتواند خطر لغزیدن وسیله ی نقلیه روی سطح راه را به خصوص در شرایط بارانی و خیس سطح راه کاهش دهد. از آنجاییکه اغلب مصالحسنگی مورد استفاده در راهها از نوع کربناته (آهکی) بوده و از مقاومت کافی در برابر صیقلی شدن برخوردار نیستند معمولاً از روش ترکیب مصالح سنگی برای جبران این مسئله استفاده می شود. بدین ترتیب درصدی از مصالح سنگی با ارزشصیقلی بالا را به مصالح سنگی با ارزش صیقلی کم می افزایند تا مقاومت لغزشی مورد نیاز را تأمین نمایند. در این مقاله سعی شده است تا اثر نحوه اختلاط مصالح سنگی با مقاومت بالا به مصالح سنگی با مقاومت پایین با هدف دستیابی به حداکثر مقاومت لغزشی در مقیاس آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گیرد. بدین منظور یک نمونه سنگ آهک با ارزش صیقلی پایین( 30(PSV= و یک نمونه سنگ بازالت با ارزش صیقلی بالا ( 50PSV=در درصد وزنی 50 -50 برای ساخت قالبهایPSV آماده شد. قالبهایPSV در شش حالت چیدمان مختلف ساخته شدند و پس از شبیه سازی ترافیک عبوری مقاومت اصطکاکی نمونهها اندازه گیری شد. تحلیل نتایج نشان داد که نحوه چیدن سنگدانه در داخل قالب در مقدار مقاومت اصطکاکی نمونه ها مؤثر است. بطوریکه با قرار دادن مناسب سنگدانههای با ارزش صیقلی متفاوت در کنار یکدیگر و صیقلی شدن تحت عمل ترافیک، شرایط برای ایجاد بافت جدیدی فراهم شده و می توان ایمنی سطح روسازی را در درصد اختلاط معین تا حدود 20 درصد افزایش دهد

ترکیب سنگدانه، مقاومت لغزشی، ارزش صیقلی سنگPSV)