مجید رحیمی جعفری - PhD Candidate in Theater, University of Tehran
بهروز محمودی بختیاری - Associate Professor of Linguistics, University of Tehran
حمیدرضا شعیری - Professor of Semiotics, Tarbiat Modarres University

با توجه به پیدایش نظریه بینارسانه ای در چندسال اخیر، هدف این مقاله، ترسیم وضعیت خرد شدن فضای گفتمانی تئاتر به چند فضای رسانه ای و خوانش اشکال مشارکت آنها در تئاتر از طریق مطالعه کارکردهای بین رسانه ای آن است. در ارتباط بین-رسانه ای و مواجهه رسانه های میهمان و میزبان فضای ارتباطی شکل می گیرد. در این فضای ارتباطی و رسانه ای، ممکن است ویژگی های اولیه حفظ شود یا به موقعیت یا گفتمان جدید گذار کنیم. در این راستا به تعاریفی چون روابط و ارجاعات رسانه ای، ترکیب رسانهای، چندرسانه ای، ترارسانه ای و بینارسانه ای به صورت مجزا خواهیم پرداخت و علاوه بر تحلیل هریک از این وضعیت های گفتمانی، تفاوت آن ها را شرح خواهیم داد. مفهوم بینارسانه ای پس از پیدایش، همواره در تقابل با بینامتنیت قرار داشت و گاه برخی از مناسبات متنی و رسانه ای به اشتباه با یکدیگر خلط می شدند. حال، پس از بحث در مورد پیدایش نظریه بینارسانه، جایگاه آن را در تحلیل گفتمان هنر و رسانه، در عصر گسترش تکنولوژی، با تکیه بر برخی نمایش هایی که از سال ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۵ بر روی صحنه رفتهاند، مشخص خواهیم کرد

Media, Discourse, intermediality, multimediality, transmediality, sociolingusitics