افسانه رحیمی - University of Isfahan
احمد یارمحمدیان - University of Isfahan
احمد عابدی - University of Isfahan
سالار فرامرزی - University of Isfahan

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر درمان مداخلات گروهی مهارت­های اجتماعی مبتنی بر برنامه دی روزیر بر بهبود ارتباط، همکاری، ابراز وجود و همدلی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم صورت گرفت. روش: طرح این پژوهش تک آزمودنی (طرح معکوسA-B-A ) بوده است. با استفاده از نمونه گیری هدف مند، سه دانش آموز مبتلا به اختلال طیف اتیسم انتخاب شدند. با استفاده از مقیاس بهبود مهارتهای اجتماعی (SSIS)، خط پایه در حیطه­های مورد نظر ترسیم شد. جلسات درمانی براساس برنامه آموزش مهارت های اجتماعی دی روزیر طی ۲۰ جلسه (هفته­ای یک جلسه، به مدت ۴۰ دقیقه) برگزار شد. مقیاس بهبود مهارتهای اجتماعی (SSIS) حین درمان و پس از هر سه جلسه آموزشی تکمیل شد. برای پیگیری نتایج آموزش، یک ماه بعد نیز این پرسشنامه توسط مربی دانش آموزان تکمیل شد. یافته­ها: براساس نتایج تحلیل دیداری داده ها این برنامه در زمینه بهبود مهارت همکاری، ارتباط، ابراز وجود موثر بوده است. در ارتباط با متغیر همدلی این برنامه برای آزمودنی شماره ۳ موثر نبوده و نیاز به بررسی­های بیشتر وجود دارد. نتیجه­گیری: یافته های پژوهش حاکی از اثربخشی برنامه دی روزیر در بهبود مهارت های اجتماعی است. ماهیت مداخله گروهی و ایجاد فرصت تمرین و دریافت بازخورد می­تواند رشد مهارت­های اجتماعی را در کودکان مبتلا به اتیسم تسهیل کند.

Assertion, Communication, Cooperation, Empathy, Social Skills Group Intervention, مداخلات گروهی مهارت­های اجتماعی, ارتباط, همکاری, ابراز وجود, همدلی