آناهیتا بابک - Assisstant Professor, Community and Family Physician Department, Medikal School Isfahan University of Medikal Sciences, Isfahan, Iran
مجید بخشیانی - General Physician, Community and Family Physician Department, Medikal School Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran
علیرضا صفائیان - Assisstant Professor, Community and Family Physician Department, Medikal School Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran

مقدمه: پرسنل بهداشتی به علت ماهیت شغلی، مستعد اختلال خواب هستند که بر روی عملکرد رفتاری و شناختی افراد تاثیر منفی زیادی می گذارد که می تواند توانایی کار در پرسنل بهداشتی را کاهش دهد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط خواب آلودگی روزانه و عوامل موثر بر آن با شاخص توانایی کار می باشد. روش ها: این مطالعه به صورت مقطعی بر روی ۳۸۴ پرسنل بخش های مختلف بیمارستان الزهرا اصفهان می باشد که به صورت نمونه گیری سهمیه‎ای و بر اساس نسبت تعداد هر رده شغلی به کل پرسنل بیمارستان انتخاب شدند. برای شرکت کنندگان چک‎لیست متغیرهای دموگرافیک و شغلی و دو پرسشنامهESS (EPWORTH SLEEPINESS SCALE) و WAI (WORK ABILTY INDEX)  تکمیل شد. کسب نمره ۱۳ و بیشتر برای پرسشنامه ESS  به عنوان معیار خواب آلودگی مفرط روزانه و کسب نمره ۲۸ و کمتر برای پرسشنامه WAI به عنوان توانایی انجام کار ضعیف در نظر گرفته شد. یافته ها: ۴۸% شرکت کنندگان مرد و ۵۲% زن بودند. میانگین سنی شرکت کنندگان ۶۵/۷±۷۹/۳۵ و میانگین سابقه کار آن ها ۲۴/۷±۴۸/۱۰ سال بود. نتایج بررسی ها نشان داد که بین خواب آلودگی روزانه با متغیرهای دموگرافیک و شغلی به جز جنس، ارتباط معناداری وجود دارد. در رابطه با توانایی انجام کار نیز ارتباط معناداری با متغیرهای فوق به جز جنس، تحصیلات و رده شغلی دیده شد. بین خواب آلودگی روزانه و توانایی انجام کار ارتباط قوی معکوس و معنادار مشاهده شد. r=.-۰.۶۲, p<۰.۰۰۱)) بحث: ارتباط شاخصWAI وESS در پرسنل، حاکی از آن است که با اصلاح وضعیت خواب و کنترل عوامل موثر بر آن که منجر به خواب آلودگی روزانه می شوند، می توان وضعیت  توانایی انجام کار در پرسنل را بهبود بخشید.

Sleepiness, Health care workers, Work capacity, خواب آلودگی, پرسنل بهداشتی درمانی, شاخص توانایی انجام کار