فریده پورگیو - دانشگاه شیراز
فاطمه فرنیا - دانشگاه شیراز

احمد اکبرپور(۱۳۴۹) با سبک و شیوه­ی روایتی پست­مدرنش در داستان های کودک و نوجوانان خود، تحول عظیمی را در ادبیات کودک معاصر کشورمان ایجاد کرده است. در داستان های او معمولا رابطه­ی جالبی میان نویسنده، شخصیت ها به­خصوص قهرمان داستان و حتی خواننده وجود دارد که باعث متمایز شدن کارهای اوشده است. مفهوم قدرت در تمامی عرصه­های زندگی اهمیت بسیاری داردو در ادبیات کودک نیز به­وضوح بیش تری یافت می­شود؛ چون نویسندگان ادبیات کودک اغلب بزرگسال هستند. اما گاهی نویسندگان ادبیات کودک در آثار خود روابط قدرت سلسله­ مراتبی را می­شکنند و به این ترتیب، به خوانندگان قدرت و امید بیش تری می­دهند. این نویسندگان اغلب به صورت ناخودآگاه از تکنیک ها و روش های توانمندسازی بهره می گیرند. این مقاله سعی دارد نویسندگان ادبیات کودک را با این تکنیک ها آشنا کند تا آن ها بتوانند آگاهانه در توانمندسازی خوانندگانشان سهمی داشته باشند. با استفاده از تئوری توانمندسازی برگرفته از الیشوا سادان (۲۰۰۴) و مناسب کردن این تئوری برای ادبیات کودک، نگارندگان این مقاله داستان های من نوکر بابا نیستم، غول و دوچرخه، و رویاهای جنوبی اکبرپور را از دیدگاه توانمندسازی بررسی می­کنند. در پایان شگردهای توانمندسازی که اکبرپور از آن ها بهره گرفته است، معرفی می شوند.  واژه های کلیدی:

احمد اکبرپور, ادبیات کودک, مفهوم توانمندسازی, توانمندسازی در ادبیات کودک